ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အမဲလိုက္ဘ၀

ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က လူၾကမ္းတစ္ေယာက္၏စိတ္မ်ိဳး  ။ လူပံုကလည္းၾကမ္းသည္ ။ စကားေျပာရင္လည္းတစ္တစ္ခြခြနိုင္သည္ ( သူမ်ားေတြေျပာလို႕သိရတာ) ။
ေပါင္းကတည္းက ေယာက်ၤားေလးေတြနဲ႕သာေပါင္းသည္ ။ မိန္းကေလးေတြနဲ႕မေပါင္း ။ မခင္ ၊ အေရာမ၀င္ ။ ထုတ္စီးထုိးတမ္း ၊ တြတ္ထိုးတမ္း ကစားမွသာ …ရြာအေရွးပိုင္းက အစ္မလုပ္သူေတြနဲ႔ အတူ ၀င္ပါသည္ ။

ကၽြန္ေတာ္ ့ အစ္ကို နဲ႕   ညီျဖစ္သူတို႕နဲ႕  မတူ ။ သူတို႕က ႏုသည္ ။ လူပံုကလည္း ႏု သလို …စကားအေျပာအဆိုလည္း ႏုသည္ ။  စိတ္လည္းႏု ပံုရသည္ ။(ကၽြန္ေတာ္က အားမရ) ။ အစ္မေတြ ႏွစ္မေတြနဲ႕ သင့္ျမတ္သည္ ။  ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ကေတာ့မသင့္ျမတ္ ။ သူတို႕က စကားေျပာရင္ ေဘာက္စပ္စပ္ေျပာတတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မခ်စ္တာလည္း အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စိတ္မထင္ရင္ မထင္သလို ျပဳမူေျပာဆိုသည္ ၊ ေဘာင္းဘီ ခၽြတ္ ဖင္ကုန္းျပျပီ းေျပာင္ရင္လည္းေျပာင္ ျပတတ္သည္။  ဘယ္သူ႔မွ မေၾကာက္တတ္ခဲ့ ။  အစ္ကို တို႕က အစ္မေတြ ႏွစ္မေတြနဲ႕  အတူရွိေနခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္ေကာင္ေတြနဲ႕   ၊ လက္စြဲေတာ္ေလာက္ေလးခြ တစ္လက္နဲ႕႕ေပါ့ ဗ်ာ ။

ညေနေက်ာင္းဆင္းျပိဆိုတာနဲ႕    ေလာက္ေလးခြတစ္လက္နဲ႕ ရြာရုိးကိုးေပါက္ေလ်ာက္လယ္ျပီး ငွက္ပစ္တယ္ ။ ငွက္ရတဲ့ ေန႔ ေတြရွိသလို ၊ ငွက္တစ္ေကာင္မွ မမွန္ပဲ မိုးခ်ဳပ္သြားတဲ့ေန႕ေတြလည္းရွိရဲ႕   ။ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ။ ငွက္ေတြကို ျမင္ျမင္ထင္ထင္ ပ်ံရင္းလႊားရင္းအခ်ိန္မွာ ပစ္ေပမဲ့ ငွက္အိပ္တန္းတက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဓာတ္မိးထိုးျပီး ပစ္ျခင္းေတာ့ မလုပ္ ။( ညဆိုရင္ ငွက္က မပ်ံေတာ့ ၊ ဓာတ္မိးထိုးထားျပီးပစ္ရင္ အသာကေလးရသည္ ။) ကၽြန္ေတာ္က အပိုင္ရသည့္အလုပ္ဆို သိပ္စိတ္မပါဘူးထင္သည္ ။ အိပ္ေနသည့္ ငွက္ကို စိမ္ေျပနေျပခ်ိန္ရြယ္ျပီး ပစ္ရမွာ ကို စိတ္မပါ ၊ အင္း ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ၊ သနားလည္း သနားသည္ ။

အိမ္က အျမဲေအာ္ေငါက္သည္ ။ သို႕ေသာ္ မရိုက္ ။ အရိုက္ခံရရင္းလည္း က်န္တဲ့ညီအစ္ကိုေတြလို ခ်က္ခ်င္းစိတ္ေျပသည့္ လူမ်ိဳးမဟုတ္ ။ ရြဲ႕သည္ ။ပဲ့သည္ ။ လံုး၀မေခၚေတာ့ ။ ျပန္ေခ်ာ့မွ ေခၚသည္ ။ ဆိုေတာ့ ….ရိုက္ခဲသည္ ။

တစ္ခ်ိဳ႕ေန႕ေတြဆို အိမ္ေဘးက လူၾကီးေတြနဲ႕  ( ကၽြန္ေတာ့္အရြယ္ေတြလည္းပါသည္ ) ဖြတ္လိုက္ ၊ ပဒတ္လိုက္ ၊ ရွဥ့္လိုက္ ထြက္သည္ ။ ေခြးေတြ တျဗံဳ ႏွင့္  ။ ကၽြန္ေတာ္အင္မတန္ေပ်ာ္သည့္ အခ်ိန္မ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနဘယ္ေလာက္ပင္ ကၽြက္ကၽြက္စူေနပါေစ   လိုက္သည္ ။ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀းသြားသြာား အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ လိုက္သည္ ။  (အင္းခုမွ စဥ္းစားမိသည္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ကပလီ အသားမ်ိဳး ျဖစ္သြားတာ အဲဒါေၾကာင့္မ်ားလားလို႕   ) ။

ပဒတ္ ကို ေလွ်ာကြင္းလုပ္ျပီး ေထာင္ခဲ့သည္ ။ ေနာက္ေန႕ျပန္လာၾကည့္ ခ်ိန္ မိေနတာေတြ႕ရင္ အရမ္းေပ်ာ္ရသည္ ။ ငံုးလည္ းေထာင္သည္ ။ ခိုလည္း ေထာင္သည္ ။ (ေနကၽြက္ကၽြက္စူ ေအာင္ပူသည့္ အခ်ိန္ ခိုေတြေပါသည့္ ယာအရိုင္း ေျမေျပာင္ေျပာင္ေပၚမွာ ၀မ္းလ်ားၾကီးေမွာက္လို႕   ခုိမျမင္ေအာင္ ပုန္းလ်ိဳးကြယ္လ်ိဳး တြားသြားခဲ့ဖူးသည္။ ၀မ္းဗိုက္ကို ဆူးျခစ္ေတာ့လည္း  မမႈခဲ့ပါ) ။ ငွက္လည္း ေထာင္သည္ ။

တစ္ခါက အိမ္မွာ စာကေလးေတြ ကို ေထာင္ေခ်ာက္လုပ္ျပီး ဖမ္းသည္ ။ ဆန္ေစ့ကို ေၾကာ့ကြင္းလုပ္ထားသည့္ အလည္မွာ ခ်ထားသည္ ။ ငွက္ေလးေတြက ေမာင္းေပၚတင္ထားသည့္ ဆန္ေစ့ကို ေတာက္လိုက္မိပါက တဲတဲေလး တင္ထားသည့္ ေမာင္တံက လြတ္၍ ၾကိဳးကြင္းစြပ္ေနမည္ျဖစ္သည္ ။ အိမ္မွာ က အဘေမြးထားသည့္  ၾကက္ေတြရွိသည္ ။ (ေသးမေပါက္သည့္ ၾကက္ေတြပါ) ။ ၾကိးၾကိးငယ္ငယ္  အေကာင္  သံုးေလးဆယ္ေလာက္ထိရွိသည္။   ထိုထဲမွ ၾကက္မၾကိး  တစ္ေကာင္က      ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ခဏ ထြက္တံုး အစာလာေတာက္သည္ ထင့္…….  ေလ်ာကြင္းက လည္ပင္း မွာ အစ္၍ ဆန့္ဆန့္ ၾကီးေသေနတာေတြ႕ရသည္ ။ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္တုန္လႈပ္သြားမိသည္ ။ ၾကက္ေပါက္ကေလးေတြရဲ႕   အေမ လည္း ျဖစ္ ၊ လုပ္ခ်င္ရင္ လက္မေႏွးသည့္ (ေျမးတူအဘိုးျဖစ္သည့္ ) အစ္ဘရဲ႕ ၾကက္လည္းျဖစ္မို႕  ….ေဒါသ အမ်က္ အစြမ္းမကုန္တကုန္ ထြက္ေနမည့္ အဘ၏မ်က္ႏွာကို ပဲ မ်က္စိထဲေျပးျမင္ ေနမိသည္ ။ အဲဒီေန႕က ၾကက္မၾကိး ကို လူမသိေအာင္ တြင္းတူးေျမျမွပ္ပစ္ခဲ့ရေလသည္ ။ ၾကက္ေပါက္ကေလးေတြ မေအမရွိေတာ့ ေယာက္ယက္ခက္ေနၾကသည္ ။ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကသည္ ။ တစ္ျခားၾကက္ေပါက္မိခင္ ၾကက္မၾကီးကို သူတို႕ မိခင္အထင္ႏွင့္  ေျပးကပ္ၾကေတာ့ ဟို က ထိုးဆိတ္လြတ္သည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမေကာင္း ။ ( ထို အျဖစ္အပ်က္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ကို ထိမွန္သည္ ၊ ေနာင္မလုပ္ဖို႕ရင္ သတိေပးသည့္ အခ်က္လည္းျဖစ္သည္ )  ကၽြန္ေတာ့္ကို အသိတရား၀င္ေစသည့္ေနာက္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကား…….အိမ္ေခါင္မိုးေပၚမွာ အကၽြိကၽြိေအာ္ျပီး ကေလးကို အစာေကၽြးေနသည့္ မိခင္ငွက္မတစ္ေကာင္ ။ကၽြန္ေတာ္ ခ်ိန္ရြယ္ပစ္လိုက္သည့္ ေလာက္စာလံုးက ရင္အုပ္ကို တဲ့ ထိသည္ ။ အေမႊးေတြစုတ္ဖြာသြားသည္ ။ အိမ္ေခါင္မိုး( ထန္းရြက္မိုး) ေပၚမွ တလိမ့္ေကာက္ေကြးက်လာသည့္ ငွက္မၾကီးကို ျမင္ေတာ့ ..၀မ္းသာရမည့္အစား တုန္လႈပ္ျခင္းျဖစ္ခဲ့ေလသည္ ။ စိတ္မေကာင္းျခင္း သာ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာမေျပ ေပ်ာက္ခဲ့ ။ ေနာင္ကို စာကေလးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မသတ္ေတာ့ ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္ …။

စာကေလးေတြကို သာ မသတ္ေတာ့တာ….ၾကြက္ကေတာ့သတ္သည္ ။ ပဒတ္လည္း သတ္ေသးသည္ ။ အိမ္က ပဲစဥ္းငံု ပံု ၊ ေကာက္ရိုးပံုရွိေတာ့ ၾကြက္ကလည္း ေပါသည္ ။ ေၾကာင္ပင္ခုတ္လို႕မႏုိင္ ။ ေဇာ္မ်ိဳးထက္ သုတ္ရင္ေတာ့ ေျပာင္ေခ်မည္ ဟု အေတြး၀င္ခဲ့ဟန္တူသည္ ။ အိမ္အေနာက္ဘက္က ရြယ္တူ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ေပါင္းကာ ၾကြက္ႏွိမ္နင္းပြဲစတင္ခဲ့သည္ ။ သူကလည္း ၾကြက္ေထာင္တာ ၾကြက္ပစ္တာ အင္မတန္လက္လိုက္သည္ ဆိုရမေလာက္ပင္ ။ ၾကြက္ကို ေက်ာက္ျပားခ်ပ္ၾကီး ျဖင့္ (ခဲပိေမာင္း) ေထာင္သည္။ ေမာင္းတံကို ၾကြက္ၾကိဳက္တတ္သည့္ အစာထိုးထားသည္ ( အမဲဆူ ေျခာက္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး စသည္) ။ ၾကြက္က ငတ္ငတ္ႏွင့္ အစာကို လာစြဲပါက ဂဲ ပိ၍ အနိစၥေရာက္ရသည္ ။ တစ္ည ကို  4 ေကာင္ထိမိသည္ ။ မိတာကလည္း အၾကိးၾကိးေတြခ်ည္း..။ ရက္အေတာ္ၾကာေအာင္ ႏွိမ္နင္းရသည္ ။ၾကာေတာ့ အိမ္ၾကြက္ က 2 ရက္ေနမွ 1 ေကာင္ေလာက္သာ မိေတာ့သည္ ။ အိမ္မွာမရွိေတာ့   ရြာထဲေလ်ာက္သြားကာ အပင္ေပၚအစာရွာထြက္သည့္ ၾကြက္ကို ပစ္သည္။  ရလိုက္သည့္ ၾကြက္ေတြ တစ္ေကာင္ျပီးတစ္ေကာင္ ။ အေရခြံခြာ အူထုတ္ မီးကင္ျပီး ပြဲေတာ္အုပ္တည္ခဲ့ေလသည္ ။

ၾကာလာေတာ့ ရြာထဲမွ ၾကြက္ပင္အေတာ္ပါးခဲ့ေလျပီ ။ သံုးေလးလၾကာသည္အထိ နာလန္မထူႏုိင္ေပ။ (ၾကြက္ေျခာင္းပစ္တုန္း ေဖာ္မ်ိဳးထက္ ကိုပင္ နာမည္ထည့္ မေခၚရဲေလာက္ေအာင္ ပင္ ။ ေဇာ္မ်ိဳးထက္နာမည္ၾကားပါက ထူးထူးျခားျခားပင္ အပင္ေပၚက ၾကြက္ေတြ ၀ရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ကုန္သည္ထိ ေၾကာက္ၾကေပသည္။ စကားခ်ပ္)။ ယခု အရြယ္ထိ ရြာျပန္ေရာက္တိုင္း အေနာက္ဘက္အိမ္က အေဒၚၾကီးကစေနာက္ေသးသည္ ။ ေဖာ္မ်ိဳးထက္ေရ နင္မရွိေတာ့ ၾကြက္ေတြလည္း မႏိုင္ပါဘူး…ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ေလး လုပ္သြားပါအံုးလားဟု စေနာက္သည္ ။

ကၽြန္ေတာ္ သတၱ၀ါ ေတြကို လံုး၀ မသတ္ေတာ့ပါ ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့သည္ကား ……။ ပဒတ္လိုက္သည့္ ထိုေန႕..။ ကၽြန္ေတာ္ 4 တန္းႏွစ္ေရာက္ေနျပီ ။
ေခြးေတြ လူေတြ တျဗံဳႏွင့္ ….။ ပဒတ္ေတြ အမ်ားၾကိးရသည္ ။ ရသည့္ပဒတ္ကို   ထန္းေတာ က ထန္းလ်က္တဲ တစ္ခု မွာ ၀င္ျပီး မီးကင္သည္ ။ ေကာင္တစ္ေယာက္က ကင္ေနသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕   က အနီးနားက ထန္းပင္ရိပ္တစ္ခုေအာက္မွာ ၀ိုင္းဖြဲ႕ စကားေျပာေနၾကသည္ ။ ခဏေနေတာ့ ပဒတ္ေညွာ္နံ႕  သင္းသင္းေလးက ႏွာ၀ကို လာေစာင့္သည္ ။ ေဟး က်က္ျပီေဟ့ လို႕  မီးကင္ေနတဲ့ ေကာင္က လွမ္းေခၚလိုက္တာနဲ႕    ခ်ီတာက်ားသစ္ပင္ ေနာက္ေကာက္က်မည့္ အလွ်င္နဲ႕   ကစုန္ေပါက္ေျပးတယ္ ။ စာေလာင္မႈ ေၾကာင့္ ရယ္ ၊ စားခ်င္ေနသည့္ ေလာဘစိတ္ေၾကာင့္ရယ္ေၾကာင့္ သူမ်ားေတြလို တဲ အ၀င္ေပါက္ကမ၀င္ ။ ေဒ၀ဒတ္ ၾကံၾကံမိပါသည္ ။ အေပါက္မရွိသည့္ တဲေဘးေပါက္ က ေန အေပါက္ျဖဲ ကာ ေခါင္းငံု႕   ၀င္မိသည္ ။ ေခၚင္းေပၚက မိုးက်ေနသည့္ အသားခၽြန္ကိုပင္မျမင္နုိင္ ( ေလာဘ ေဇာ၏ ေၾကာက္စရာေကာင္းပံု ေျပာပါတယ္) ။ အားကုန္ တိုး၀င္မိရာ ထို ခၽြန္္ျမေနသည့္ အတက္ႏွင့္ ဘယ္ဖက္ နားရြက္ တို႕   တိုးေခြ႕ မိၾကေလရာ ဒုန္းဒုန္းျမည္ဟီးကာ တဲပင္ တုန္လႈပ္သြားရေလ၏ ။ ထိုအခ်ိန္ထိ မိမိနားရြက္ ပူသြားသည္ေလာက္သာထင္ခဲ့သည္ ။ လက္တစ္ဖက္က ပဒတ္ကင္ကို လွမ္းေနသည္ ။ ဖဲ့ယူစားေသာက္ျပိးမၾကာပါ ။ ေဘးနားက ေကာင္ေလးက ကိုေဇာ္မ်ိဳးနားရြက္ က ေသြးေတြ နဲ့ဆိုလို႕     စမ္းၾကည္မိသည္ ။ ဟုတ္တယ္ ေသြးေတြ။ နားရြက္ကလည္း ဘတ္လပ္ဘတ္လပ္ ျပတ္ေနသည္ ။ ဟေနသည္။ ျပတ္က်မသြားတာပဲကံေကာငး္လွသည္ ။ နားကို အသာေလး လက္နဲကအုပ္ျပီး ရြာဆီကို ျပန္သည္ ။ ထို အခ်ိန္ကၽြန္ေတာ္ စိုးရီမ္သည္ကား ကၽြန္ေတာ့္နားရြက္မဟုတ္….အိမ္က မိဘ ။ အဆူမခံရ အေငါက္မခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမၾကိးနဲ႕ ေတြ႕ သည္ ။ အေမၾကိး နားရြက္ျပတ္လာလို႕လို႕ တစ္တစ္ခြခြေျပာမိေတာ့ အိပ္ယာ မွ အထ အေမၾကိးက ရင္ဘက္စည္တီးကာ ငိုေလသည္ ။ လာၾကပါအံုးဟဲ့ …ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား ၊ ငါ့ေျမးဘာျဖစ္သြားလဲမသိဘူး ။ နားရြက္ေတာ့ ဆံုးျပီထင္ပါရဲ႕   ဆိုကာ ဟစ္  ဟစ္  ငိုေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ပိုလို ပင္ ၀မ္းနည္းလာသည္ ။ ကိုယ့္နားရြက္ကို ႏွေျမာလာရသည္ ။ အေမၾကိးကလည္း အဲေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး ဟု မရဲတရဲ သူ႕ႈကို ေျဖသိမ့္ရင္ မိမိကိုယ္အားေပးမိသည္ ။ သုိ႕ေသာ္ ေၾကာက္စိတ္က ထိုခ်ိန္က စ၀င္ခ ဲ့ေလျပီ ။ ကၽြန္ေတာ ကံေကာင္းတာ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္ ။ ထို အနာကို မိဘေတြ ညေနေရာက္မွသိသည္ ။ သိသြားေတာ့ ပူမိသည္။ ေျပာေတာ့မွာပဲေပါ့ (ပြစိပြစိ) ။ ထင္သလို မေျပာ။ မေငါက္။ မွတ္ …မွတ္…….ေကာင္းတယ္ ၊ သူမ်ားအသက္သက္ခ်င္အံုး ၊ ငတ္ခ်င္အံုး ၊ နည္းေတာင္နည္းေသး ၊ အဲဒီေနရာက နတ္ၾကိးတယ္ ၊ နတ္က warning ေပးလိုက္တာ( အဲေလ ဟုတ္ေပါင္ သတိေပးလိုက္တာ ေနမွာ) (မွတ္ခ်က္ ။ အေမက အဂၤလိပ္စာ ေအဘီစီထိသာတတ္သည္ ) ေနမွာ ။ ေနာက္ထပ္လုပ္အံုးသိလား ဟု အားေပးစကားဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္ ။

ရြာက ေဆးဆရာထံ ေဆးထည့္ ေဆးထိုး ေဆးစားလုပ္ ရသည္ အေတာ္ၾကာသြားသည္ ။ ၾကာေတာ့ အနာက အနာေဖးတက္ကာ ေစ့သြားသည္ ။ နားရြက္မွာ အဖု ထစ္ေလးေတာ့ (အနာရြတ္ေတာ့) က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္ ။ထိုအေတာအတြင္း ကၽြန္ေတာ္ ေတာလိုက္သည့္ အလုပ္မွ ပင္စင္ယူထားရေလသည္ ။ အားေနေတာ့ မိမိဘာသာမိမိ ဆင္ျခင္မိသည္ ။ မိမိလုပ္ခဲ့သည့္ အမႈေတြကို ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္သည္ ။ သတၱ၀ါေတြကို သနားစိတ္၀င္ လာသည္ ။ ကိုယ္ခ်င္းစာ ၾကည့္လိုက္ေလ၊ ၀င္ခံစားၾကည့္လိုက္ေလ …မွားမွန္းပိုသိေလေလ။ အေပါင္းအေဖာ္တစ္ေယာက္ေျပာသည့္ သတၱ၀ါဆိုတာ လူခၽြတ္မွကၽြတ္တာ ပါကြာ ဆိုသည့္ စကားကို အဟုတ္မွတ္ခ့ဲသည့္ ကၽြန္ေတာ္ မဟုတ္မွန္းသိခဲ့ေလသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္လံုး ၀ ပဒတ္မလိုက္ ေတာ့ပါေလ၊ ၾကြက္လည္းမသတ္ေတာ့ပါ၊ ငွက္လည္ းမသတ္ေတာ့ပါ ။ အဲဒါေပမဲ့ ရြာေရာက္လို႕    …မိမိကို နတ္က warningေပးသည္ဆိုသည့္ နတ္ၾကိးသည္ဆိုသည့္ေနရာေရာက္ရင္ေတာ့ အလိုလို  လွ်ာထုတ္ျပမိလ်က္သားျဖစ္ေနတတ္သည္ ။ ရႈးေကာ့ပန္းရင္ပန္းပစ္သည္ ။ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ ကို လွည့္ကာ လွည့္ကာေပါ့ေလ ။ (အဲခုေတာ့ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး  ။ရွက္စရာ ။ စကားခ်ပ္)

ခုမ်ားေတာ့ ၾကြက္ကေလးေတြျမင္ရင္ ကိုေၾကာက္ေနသည္ ။သတ္ဖို႕ပင္ ေၾကာက္ေနသည္ ။ ငွက္ကေလးေတြကိုလည္ ခ်စ္တတ္လာပါျပီ။ အခ်ိန္ႏွင့္ အေတြးအေခၚက လူကို သင္ၾကားေပးလိမ့္မည္ဆိုသည့္ အသိကို ရခဲ့သည္ ။ သို႕ေပမင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကေတာ့ အခရာေပါ့ေလ……။