အစ္ကို ဒီမွာ အဆင္ေျပပါတယ္
ေက်ာင္းသြားရတာေ၀းတာတစ္ခုပါပဲ..၄၅ မိနစ္ေလာက္ရထားစီးရတယ္..၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အခ်ိန္ေပးရတယ္ ။

ေန.တိုင္းေက်ာင္းသြားေနရေတာ.  ေလာေလာဆယ္ပင္ပန္းတယ္….ဘယ္မွ ေလွ်ာက္မလည္ရေသးဘူး။
စီနီယာေတြနဲ ့အေဆာင္မတူေတာ့ ဆက္သြယ္ဖို ့ ဖုန္း၀ယ္ထား၇တယ္ ။

အဲဒီေက်ာင္းမွာ တစ္ႏွစ္ ရုရွားစာ သင္ရမယ္…русский язык အျပင္..physics, chem,bio,maths, anatomy..terms ေတြအကုန္သင္ရတယ္
သူတို.ဆီက ေက်ာင္းေနာက္က်လို ့ မရဘူး …၀ိ၇ိယ ထားေနရတယ္…မသိတာေတာ. နားလည္သြားေအာင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပၾကတယ္ ။

က်ြန္ေတာ္တို. english လိုမြတ္ေနေအာင္ေျပာျပေတာ့  သူတို ့အ့ံံၾသၾကတယ္။  စာသင္တာေျပာတာက ရုရွားလိုပဲေျပာရတယ္ ။
လံုး၀နားမလည္နိုင္ေတာ.မွ…english လိုသံုးတယ္…ဒါေပမယ္..eng လိုသူတို. သိပ္သိပံုမရဘူး။
အစားအေသာက္ကေတာ. ၾကက္သား…ၾကက္ဥပဲ စားတယ္..ဘာလို.လဲဆိုေတာ. ေစ်းေပါလို. ။ ဟားဟား။
အသီးအရြက္ ေစ်းၾကီးတယ္ ။  ေရက ဘီယာထက္ေစ်းၾကီးေနတယ္။   အေဆာင္ကေရကိုပဲ ေရစစ္ဘူးနဲ.   စစ္ေသာက္တယ္   ။  အဆင္ေျပပါတယ္ ။
ရာသီဥတုက ေနလံုး၀မျမင္ ၇တဲ.ေန.ေတြ ဘယ္ႏွစ္ရက္မွန္းမသိေတာ.ဘူး…မနက္ဆို +14 .ညဆို +6,8 ေလာက္ရွိတယ္…ေနာက္ – 20…-30 ေလာက္ထိေရာက္ဦးမယ္ ။
physiological changes ေတြေတာ. adaptation ရေနါျပီ…..ဒီမွာ ည ၈ နာ၇ီထိေနမ၀င္ေသးဘူး …ေနအလင္းေရာင္နဲ. လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္
၈ နာရီခြဲေတာ.မွ ေနလံုးလံုး၀င္ေတာ.တယ္။ ေန၀င္ေတာ့လဲေလ တေစာင္းၾကီး  ။

2010 , september, 6 (monday)

ဒီေန.မနက္ ၈း၃၀ ေလာက္ျဖစ္မယ္.။ မနက္စာအတြက္ ဘာလုပ္စားရရင္ေကာင္းမလဲစဥ္းစား ေနတုန္းမွာပဲ…ဒီေန.ေက်ာင္းသြားရမယ္လို. တာ၀န္ရွိသူ ၂ ေယာက္လာေခၚတယ္။

ပထမဆံုးေန.မို.ဘယ္လိုသြားရမယ္ဆိုတာ လမ္းျပမယ္ေပါ့…..

ပထမဆံုး moscow ျမိဳ.ရဲ. ရႈပ္ရွပ္ခပ္ေနတဲ. ေရာင္စံုေျမပံုတစ္ခုစီေပးတယ္
သြားရမယ္.ေနရာကို အမွတ္အသားျပထားတယ္…language သင္ရမယ္.ေက်ာင္းက နီးနီးနားနားမဟုတ္……………..
ဘာနဲ့သြားရမလဲဆိုေတာ့   ေျမေအာက္ထဲကေန ရထားနဲ.သြားရမယ္တဲ. …အဲဒီေျမပံုက ေျမေအာက္ရထားလမ္းေၾကာင္းေတြကိုျပထားတယ္(metro)2ခါေျပာင္းစီးရမယ္
၀င္ေပါကိထဲေရာက္တာနဲ ့ ေျမေအာက္ထဲကို စကိေလွခါး စီးျပီးဆင္းရတယ္….အားလံုးဟာမျမင္ဘူးမေတြ႕ဘူးတဲ႕    အသစ္အဆန္းေတြပါပဲ။

ေျမေအာက္ဥမင္ထဲမွာ ….ေန.ခင္းအလားမီးထိန္ထိန္လင္းေနတယ္.   လူေတြလည္းေျခခ်င္းလိမ္ေနတယ္..ရထားစီးဖို. ပထမဆံုး ကဒ္၀ယ္ရတယ္
၁၀ ေခါကိကဒ္အတြက္…R 240 ေပးရတယ္။   ကဒ္ရတာနဲ. ၀င္ေပါက္စက္ေရွ.မွာ ကဒ္ကိုထိလိုက္ရင္ စက္ကauto ဖက္ျပီး မီးစိမ္းျပတာနဲ႕    ၀င္လို.ရျပီ ။
တစ္ခါ၀င္ျပီးတာနဲ.ေျမေအာက္ထဲမွာ ၾကိဳက္သေလာက္ပတ္စီးေနလို.ရတယ္..ေျမျပင္ေပၚျပန္တက္ျပီးမွ ျပန္၀င္မွ ေနာက္တစ္ေခါက္မွတ္တယ္ ။
ရထားတစ္တြဲလံုးမွာ..ဒရုိင္ဘာတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္..က်န္တာpassanger ေတြ …ရထားဆိုက္ျပီိဆိုတာနဲ. ့  တံခါးေတြ အလိုအေလ်ာက္ပြင္.လာေတာ့တယ္ ။
အလြန္ဆံုး ၁၅ စကန္. ေလာက္ပဲၾကာမယ္ထင္တယ္..တံခါးတြ အလိုအေလ်ာက္ျပန္ပိတ္ျပီး..ရထားစထြက္ေတာ.တယ္……

က်ြန္ေတာ္တို.လည္း.ရထားေပၚေရာက္ေနပါျပီ
ျမန္လိုက္တဲ.ရထားအရွိန္ပါပဲ…ဘယ္လိုေမာင္းႏွင္အားနဲ.မ်ား..ေမာင္းတယ္မသိ…ရထားစထြက္တာနဲ. ေနာက္ေရာက္မယ္.မွတ္တိုင္ကို ေၾကျငာတယ္….(အသံသြင္းစက္နဲ.)
တစ္စီးနဲ႕    တစ္စီးၾကားမွာ ၁ မိနစ္ ခြဲ ေလာက္ပဲျခားမယ္…အခ်ိန္မွန္.အ၇ွိန္မွန္

Death = leveler

ေဇာ္မိုး  ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ၊ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ကတည္းက လည္ပင္းညွစ္ေပါင္းလာၾကတဲ့သူေတြပါ….။ ကဗ်ာစပ္ေဖာ္စပ္ဖက္၊ ေဆာင္းပါးေရးေဖာ္ေရးဖက္၊ သူ႔႕အျမင္ကိုယ့္အျမင္ ဖလွယ္ေဖာ္ဖလွယ္ဖက္ ။

တစ္ေန႕သူ႕ကဗ်ာေတြထဲက တစ္ပုဒ္ကိုဖတ္လိုက္ရတယ္….။ အဲဒီတစ္ပုဒ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို ဒိုင္းဒိုင္းထိမွန္ခဲ့တယ္..။ အဲဒီကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္..ကၽြန္ေတာ္ရင္ေတြခုန္ခဲ့ရတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘယ္မွာပဲ ဘေလာခ့္တင္တင္ ကူးယူးမွ်ေ၀တာမ်ိဳးမလုပ္ခဲ့ဘူး… လုပ္ရေလာက္ေအာင္လည္း စာကို ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မႏွစ္ျခိဳက္ခဲ့တာလည္းပါမွာေပါ့ ။

ဒါေပမဲ့ ဒီကဗ်ာကိုေတာ့….။

ဒီကဗ်ာဟာ သူ႕ကဗ်ာ၊ သူ႕ အိုင္ဒီယာ ပါ ။ကၽြန္ေတာ္က အနည္းငယ္ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္အၾကိဳက္ ျပင္ဆင္ထားျခင္းသာ..။

ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္သလို စာဖတ္သူမ်ားလည္း ႏွစ္ျခိဳက္လိမ့္မယ္လုိ႕ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ရင္း…။

(ေဇာ္မ်ိဳးထက္)

ေသျခင္းတရားေပၚမွာ

အုတ္ျမစ္တည္ထားတဲ့

ဘ၀မွာ…

ရည္မွန္းခ်က္ေတြ

အထပ္ထပ္တည္ေဆာက္လာခဲ့လိုက္တာ

မရဏငလ်င္လည္း လႈပ္ေရာ

အရာအားလံုး…(အားလံုး)

တဗုန္းဗုန္းျပိဳက်

ေျမမွာခကုန္ၾကတာမ်ားေလ…

(အို) အတံုး အရံုး..။            ။         ( ေဇာ္မိုး)

ရာသီကား ကၽြက္ကၽြက္ဆူေအာင္ပူသည့္ ေႏြရာသီ ။ ေခၽြးျပိဳက္ျပိဳက္က်သည္ ။ လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေခါင္းက ျဖိဳ၍ ေရေလာင္းထားသိလို ရႊဲရႊဲနစ္ေနေလသည္ ။ ဆပ္ျပာခဲရွိရင္ပဲ ကိုယ့္ေခၽြးနဲ႕ကို ေရျပန္ခ်ိဳးလို႕ရႏုိင္သည့္ အျဖစ္မ်ိဳးတည္း ။ အပူဒဏ္ကို တစ္ေနကုန္ျပဲေနေအာင္ ခံခဲ့ရသျဖင့္ ညေနပိုင္းအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ လူက ခပ္ယဲ့ယဲ့သာက်န္ေတာ့သည္။ လူက လံုးလံုးမလန္္း။ အရက္ေသာက္ထားသည့္ဠင္းတကို ဘာမီတြန္ေဆးျပား အလံုး သံုးေလးဆယ္ အခြင့္ ခံလိုက္ရသလို ဇာတ္က်ိဳးလို႕သာေနေတာ့သည္ ။ ေခါင္းကိုက္လာသည္။ အစားအေသာက္ကလည္း ပ်က္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာသည္ ။ မိမ္ိပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကို အကဲခတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ထို႕နည္းလည္းေကာင္းပင္ ။ ကတၳဴစကၠဴကို ေရနႈးခံထားရသကဲ့သို႕ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ ။ သည္လို အပူခ်ိန္မ်ိဳးကို တစ္ရက္လည္း မဟုတ္ ႏွစ္ရက္လည္း မဟုတ္ ခံစားေနရသည္ ။ အရိပ္ထဲမွာ ပဲေနရလို႕သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ အရိပ္ဆိုေပမင့္ အျပင္ဘက္နဲ႔မထူးျခား။ အခန္းတြင္ ေအာင္းရသည္႔အတြက္ အိုက္ျပဳတ္ျခင္း တစ္ခုသာ ပို သည္ ။တုိက္သည့္ေလကလည္း ေလပူ ။ေလပန္ကာမပါ ၊ air – con မပါေသာ္လည္း အရိပ္ထဲမွာ (အေဆာက္အဦးထဲမွာ) ေနေနရေသာကၽြႏ္ုပ္တို႕လို သူမ်ားေတာင္ အင္း အင္း အဲအဲ ညည္း ေနရေလာက္ေအာင္ ပူေလာင္ေနေသးလွ်င္ မိမိ၀မ္းစာအတြက္အျပင္ထြက္၍ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရရွာေသာ သမ်ားအဖို႕ကား ေျပာဖြယ္ရာမရွိျပီ ။ လူ႔ခ်မ္းသာ ဆိုသူမ်ားအတြက္ေတာ့ air -con ၏ ဒီဂရီိကို ညွိ၍ အခန္းတြင္း ေအာင္းေန ႏွပ္ေနရံုသာ။ ေႏြရာသီ၏ အပူခ်ိန္သည္ ထိုသူမ်ားအတြက္ မပါပါေခ် ။ ညေနေရာက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာသတင္းေတြၾကားရေလျပီ ။ ဘယ္သူ႕အိမ္က ဘယ္သူေတာ့ ဆံုးျပန္ေပါ့တဲ့ ။ ဘယ္အိမ္က ဘယ္ သူ႔သားဆိုသူကေတာ့ ေနခင္း ပူပူၾကီးကို ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႕ မုန္႔ထုပ္ေတြ ဆိုင္ေတြကို လုိက္ျဖန္႕အျပီး အိမ္ျပန္အေရာက္ မူးတယ္မူးတယ္ဆိုျပီး အိပ္ယာထဲ ၀င္ အလွဲ မႏိုးေတာ့ေသာအိပ္ျခင္းမိ်ဳးနဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္တဲ့ ။ ေန႔ခင္းေန႔လည္ၾကီး ၀မ္းစာအတြက္ မနားႏုိင္ ကုန္ထမ္းကုန္ခ်လုပ္ေနတဲ့ ကေလး 5 ေယာက္ဖခင္ ဦး …..ေတာ့ျဖင့္ အပူလြန္ ေခၽြးထြက္လြန္ျပီး ဘ၀တစ္ပါးကို ေျပာင္းျပန္ေပါ့ နဲ႕ ။ အို္ အမဂၤလာသတင္းေတြကေတာ့ စံုေနေလေတာ့သည္ ။ ၾကာနီကန္ သုသာန္နဲ႕ ေတာင္ျမင့္ မွာေတာ့ အေလာင္းေတြအေလာင္းေတြ မီးသျဂိဳလ္ခံဖို႔ တန္းစီေစာင္းဆိုင္းေနၾကေပါ့ ။ ေဆးရံု ေတြမွာ လူေတြျပည့္ ။ ေဆးခန္းေတြမွာ လည္း ေနရာမလပ္ ။ ဟုိတယ္ေတြမွာ လူျပည့္ကုန္သည္ၾကားလုိက္ရသည္ ။ ေအးတဲ့ေနရာလုိက္ရွာၾက ။ ညေန လမ္းထဲထြက္လိုက္ရင္ကိုပဲ ဟိုနားအိမ္က စုစု စုစု သည္နားအိမ္က စုစု ။ ငိုသံေတြၾကားရ။ ေၾကးစည္သံေတြ ၾကားရ။ ေႏြေန၏ပူေလာင္ျခင္းကား ခါးသီးလွေခ်သည္ ။ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ပူေနေလသည္ ။ ေခၽြးထြက္ မ်ားေတာ့ လူက တစ္ေန႔တစ္ျခား ႏႈံး လာသည္ ။ ဒါနဲ႕ ဓာတ္္ဆား ၀ယ္ေသာက္အံုးမဟဲ့ ဆုိျပီး အနီးအနားက ေဆးဆိုင္ကို သြား၀ယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာက 500 တန္တစ္ရြက္ ။ ဓာတ္ဆားတစ္ထုပ္ 150 ဆိုေတာ့ 3 ထုပ္ေလာက္ ကေတာ့ အသာေလး ရတယ္ေပါ့ ။ တစ္ေန႔တစ္ထုပ္ ဆို 3 ရက္စာ ေတာင္ရေသး ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ သြားတယ္ ။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္အန္တီၾကီးကို သီးစံုဓာတ္ဆား ၀ယ္ခ်င္လို႔ပါ ဆုိေတာ့ ဆုိင္ရွင္က သား ဘယ္ႏွစ္ထုပ္ယူမွာလဲတဲ့ ။ 3 ထုပ္ဗ် ဆိုေတာ့ သီးစံုဓာတ္ဆား 3 ထုပ္ ထုတ္ေပးတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေရာ့ဆိုျပီး 500 တန္တစ္ရြက္ကမ္းေပးလိုက္တယ္ ။ ဆိုင္ရွင္ အေဒၚၾကီး က မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႕ေျပာတယ္ …ဖိုးသား သီးစံုဓာတ္ဆားက တစ္ထုပ္ကို 400 ျဖစ္သြားျပီတဲ့ ၊ မနက္ကမွ ေစ်းေတြတက္သြားတာ ။ဆိုင္ေတြက ပစၥည္းပ်က္သြားလို႔ေတာ့ေျပာတာပဲ။ အန္တီတုိ႕ေတာင္ တစ္ထုပ္380ႏႈန္းနဲ႕ ၀ယ္ခဲ့ရတယ္။ ခု တစ္ၾကိမ္ မ်က္လံုးျပဴးရတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ။ ေၾသာ္ …အဲလိုေတာင္ျဖစ္ကုန္ပလား ဟုသာေျပာႏိုင္ျပီး လက္ထဲက အထုပ္ 2 ထုပ္ကို ေကာင္တာေပၚအသာျပန္ခ်ထားခဲ့ရေလေတာ့သည္ ။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ သီးစံုဓာတ္ဆားေစ်း တက္ေနခဲ့သည္ ။ကၽြန္ေတာ္လည္း 3 ရက္ေနမွ တစ္ထုပ္ ေလာက္သာ ၀ယ္ေသာက္ ျဖစ္ေတာ့သည္ ။ ၀ယ္ေသာက္ႏိုင္သူေတြအတြက္ ခ်န္ထားေပးတာပါ ။ အ ဟား ။ တစ္ေန႔ 1500 ၊ 2000 အႏိုင္ႏိုင္သာရသည့္ ကာယ လုပ္သားမ်ား ၊ ထမင္းပင္ နပ္မွန္ေအာင္ မစားႏုိင္သည့္ လူတန္းစားမ်ား ဘယ္သူမ်ား၀ယ္ေသာက္နိုူင္ပါမည္လဲ ။ မ၀ယ္ႏုိင္ မေသာက္ၾကယံုသာ ။ ေခါင္းမူးေခါင္းကိုက္ျဖစ္လည္း ခံယံုသာ ။ အစားအေသာက္ပ်က္ ျပီး အားအင္ခ်ည့္နဲံ႕ကုန္လည္း မတတ္ႏုိင္ ။ ေခၽြးထြက္လြန္ျပီး ဇာတ္က်ိဳးကုန္လည္း ဘာတတ္ႏုိင္မွာလည္း ။ ၾကာနီကန္ နဲ႕ ေတာင္ျမင့္ မွာ ဘ၀တစ္ပါးကူးၾကမဲ့ ပတ္စင္ဂ်ာ (passengers )ေတြတန္းစိေနေတာ့ ေရာ ၾကည့္ေနယံုသာ ။ ငံုခံယံုသာ ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ယံုက လြဲလို႕ဘာမ်ားတတ္ႏုိ္င္ပါမည္လဲ ေလ ။ စိးပြားေရးအေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ နားမလည္ေသာ္လည္း လူျပိန္းေတြးေတြးၾကည့္မိပါသည္ ။ demand မ်ားလွ်င္ေစ်းတက္သည္ ။ ပစၥည္းပ်က္လွ်င္ ေစ်း တက္ႏုိင္သည္ ။ ဒါေတာ့ သိထားသည္ ။ ဆိုၾကပါစို႕ လူဦးေရအနည္းငယ္100 သာသာ ရွိသည္ ့ ကၽြန္းႏုိင္ငံေလးတစ္ႏုိင္ငံတြင္ ဦး က ၾကီးက အလွကုန္ပစၥည္းကိုယ္တုိင္ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်သည္ ။ ဦး ခ ေခြးက အ၀တ္အထည္ ေရာင္းသည္ ။ ဦး ဂ ငယ္က ေဆး၀ါးပစၥည္းေရာင္းသည္ ။ အလွျပင္ပစၥည္း လူၾကိဳက္မ်ားလာ အသံုးမ်ားလာပါက ေစ်းကို တင္၍ေရာင္းသည္ ။ မူလထုတ္လုပ္မႈတန္ဖိုးက 5 က်ပ္တန္သည့္ပစၥည္းကို 20 က်ပ္မွသည္ 30 ထိ တိုး၍ေရာင္းသည္ ။ ၀ယ္ႏုိင္သူေတြ ၀ယ္ၾကကုန္ ။ ဒါ ျဖစ္သင့္ပါသည္ ။ သူတို႕အျမတ္အတြက္ပဲေလ ။ အ၀တ္အထည္လည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ ။ မရွိဆင္းရဲသားလည္း မ၀ယ္မေနရအသံုးအေဆာင္မဟုတ္ ေခၽြတာ၀ယ္လို႕ရသည့္အတြက္ ခံသာေသးသည္ ။ ေဆး၀ါးပစၥည္းကေတာ့ လိုအပ္မွ ၀ယ္ေသာက္သည့္ အတြက္ ေစ်း ေအးသည္ ဆိုပါေတာ့ ။ ရုတ္တရက္ အဲဒီ တုိင္းျပည္ေလးမွာ လူေတြနာမက်န္းအၾကိးအက်ယ္ ထျဖစ္သည္ ။ ေဆးက ၀ယ္ေသာက္မွ အဆင္ေျပေတာ့မည့္အေျခအေနသို႕ဆုိက္ကုန္သည္႕အခါ လူေတြက မိမိ ေရာဂါေပ်ာက္ကင္းေရး အသက္ရွင္သန္ေရးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရ၀ယ္ၾကေတာ့မည္းအေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္လာသည့္အခါ 5 က်ပ္တန္ပစၥည္းကို 100 ထိ ထိုးတင္ေရာင္းခ်ျပီး အျမတ္ထုတ္လုိက္သင့္ ပါသလား ။ ဒါ လူေတြရဲ႕အသက္နဲ႕ ရင္းျပီးလုပ္ရမွာေနာ္ ။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွာ လုပ္သင့္မသင့္ ထက္ အျမတ္မ်ားမ်ားရမွာလား မရဘူးလားပဲ အဓိကထား စဥ္းစားၾကဟန္တူပါသည္ ။ဒါေၾကာင့္လည္း လူထု က်န္းမာေရး ထိခိုက္မထိခိုက္စိတ္မ၀င္စား အျမတ္မ်ားမ်ားရသည့္အတြက္ မူးယစ္ေဆးေမွာင္ခို ၊ ေဆးလိပ္ကုမၼဏီ၊ အရက္ ကုမၼဏီေတြ ရွင္သန္ၾကိးထြားေနၾကတာေပါ့။ သူတို႕စိတ္္ထဲမွာ အျမတ္ရေရးမရေရး ၾကီးပြားေရးမၾကီးပြားေရး ၊ တြက္ေခ်ကိုက္မကိုက္ သာ….ထင္မိပါသည္ ။(ကၽြန္ေတာ့္အထင္မွ်သာ )။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေက်ာင္းမွာစံုၾကေတာ့ သူတို႕ပတ္၀န္းက်င္ကအျဖစ္အပ်က္ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က အျဖစ္အပ်က္ေတြ ကို ျပန္ေျပာၾကသည္ ။ သူတို႕ျမင္ခဲ့၊ ေတြ႕ခဲ့၊ ၾကားခဲ့ရတာေတြေပ့ါ ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေျပာသည္။ ခု ဓာတ္ဆားထုပ္တစ္ထုပ္ကို 400 ေပး၀ယ္ရတယ္။ ဒါေတာင္တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြမွာ ပစၥည္းကျပတ္ေနတယ္ ။ တစ္ခ်ိဳ႕ စိးပြားေရးမ်က္စိအျမင္ၾကိးသူေတြဆိုရင္ (သူ႕အေျပာ) ေစ်းမတက္ခင္ကတည္းက ၾကိဳျပီး ဓာတ္ဆားထုပ္ေတြရႏိုင္သမွ်လုိက္စု၀ယ္ထားျပီး ခုပစၥည္းျပတ္၊ ေစ်းတက္ေတာ့မွ ျပန္ထုတ္ေရာင္းတာ အျမတ္မ်ားမ်ားရျပီး တစ္ခ်ိုဳ႕ဆို တိုက္ေတြေတာင္ေဆာက္ကုန္ေပါ့တဲ့ ။ ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာလို႕မယံုၾကည္ႏိုင္ျပန္ေမးမိေတာ့ ဟုတ္ပါေသာ္ေကာခင္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ သိတာ ၊ အၾကားမဟုတ္ဘူးတဲ့ ။(ကုန္၀ယ္ေလွာင္သလို ၀ယ္ျပီးေလွာင္ထားတဲ့သူတို႔ေတြေၾကာင့္မ်ား ပစၥည္းျပတ္သြားတာလား လို႔ေတာင္ လူျပိန္းေတြးေတြးၾကည့္မိခဲ့ ။) ေၾသာ္ ပြဲလန္႔တုန္းဖ်ာခင္းခ်င္ၾကသူေတြ ကလည္း မနည္းပါလားလို႕ေတြးမိျပီး စိတ္မေကာင္း ျခင္းၾကီးစြာနဲ႔ ျပံဳးျပိးနားေထာင္ ေနမိလုိက္ေတာ့တယ္။ ေႏြရာသီမွာ ျပတ္တာ သီးစံုဓာတ္ဆားသာမဟုတ္ဘူး ။ ေသာက္ေရသံုးေရပါျပတ္တာ ။ ပိုက္လုိင္းက ေရ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မလာေတာ့ ေရသန္႕စက္ရံုေတြ ဘက္ ဦးလွည့္ရေတာ့တယ္ ။ ယခင္ က ေရဗူးၾကိးတစ္ဗူး ( water cooler )ေပၚမွာတင္တဲ့ ဗူးၾကိး ကို 350 က်ပ္ေပးရတယ္ ။ ခု ၀ယ္သူမ်ားလာ ၊ (သူတို႕အဆို ေရျပတ္သြားလို႕တဲ့) တစ္ဗူးကို 450 က်ပ္ထိျဖစ္ကုန္တယ္ ။ အားက်မခံဘူးေလ ။ သူတို႔႕ေတာင္ေစ်းတင္ေသးတာ ငါတို႕လည္း …. ။ ခံရသူက စားသံုးသူ ။ ေရ၀ယ္သူမ်ားလာတာေတာ့ ဟုတ္္ပါျပီ ။ ေရျပတ္လပ္သြားတာေတာ့ဟုတ္ပါျပီ ။ ေစ်းကဘာလို႕လိုက္တက္ရတာတုန္း ။ ေရျပတ္ေတာ့ ရွိတဲ့ေရပဲေရာင္းေပါ့ ။ေရျပတ္တုန္းခဏ ရွိရင္းစြဲေစ်းနဲ႕ေရာင္းေတာ့ေရာ အရံႈးေပၚမတဲ့လား ။ ကၽြန္ေတာ္သိတာ ဖတ္ဖူးထားတာကေတာ့ ေရသန္႔တစ္ဗူးဟာ ထုတ္လုပ္မႈ ထုပ္ပိုးမႈတန္ဖိုးအေနနဲ႕ ဘာမွ်မကုန္က် ။ ေရာင္းသည့္ ေစ်းႏွင့္ ထုတ္လုပ္သည့္ တန္ဖိုး အဆေပါင္းမ်ားစြာ ကြာဟထားသည္ ဟု reader digestမွာ ဖတ္လုိက္ရဖူးသည္ ။ လူေတြက လည္း ေရသန္႕ဆိုအဟုတ္ထင္ျပီး ၀ယ္ေသာက္ျခင္းအားျဖင့္ ထိုသူေတြ ကို ုစီးပြားေရးဘုရင္ေတြအျဖစ္ တင္ေျမွာက္လုိက္ၾကသည္ ။ ထုိ စာထဲကဆိုလွ်င္ ခတံုးေပၚထိပ္ကြက္ေနသည့္ အျဖစ္သာျဖစ္သည့္အတြက္ ၀ယ္ယူအားေပးျခင္းမျပဳၾကဖို႕ ထိေတာင္ ေျပာင္ျပာင္တင္းတင္းဆိုသည္ ။ အင္း စင္ကာပူႏုိင္ငံလုိ ပိုက္ေခါင္းေရဟာ ေသာက္ေရသန္႔ဗူးထဲကေရလို (ထိုထက္) ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရသည့္အတြက္ coca cola အခ်ိဳရည္ အတြက္ ထုိေရကို အသံုးျပဳရေလာက္သည္ထိ အရည္အေသြးေကာင္းမြန္ေအာင္ ႏုိင္ငံေတာ္က ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္လွ်င္ ….။ထားေတာ့ ။ ကမၻာၾကီးပူေႏြးလာတာ လူေတြပေယာဂေၾကာင့္ဟု သိရသည္ ။ လူေတြ တည္ေဆာက္ ထုတ္လုပ္တဲ့ စက္ရံုေတြက ထြက္လာတဲ့ ဓာတ္ေငြ႕ေတြေၾကာင့္ ၊ ကား ဆိုင္ကယ္စသည္႔ အိပ္ေဇာက ထြက္သည္ ့ဓာတ္ေငြ႕၊ သစ္ေတာ ခုတ္ထြင္ ရွင္းလင္းပစ္ျခင္းေတြေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပူပူလာရသည္ ဟုသိရသည္ ။ ဒီလုိလုပ္ရပ္မ်ိဳးကို ဘယ္သူေတြ အဓိက လုပ္လို႕ အက်ိိဳးဆက္အေနနဲ႕ ကမၻာၾကီးပူေႏြးလာမႈေၾကာင့္ လက္ငင္းအက်ိဳး ( ပူေလာင္သည့္ ဒဏ္ကိုဆိုလိုသည္ ) ကို ဘယ္သူေတြ က နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ခံစားေနရပါသနည္း ။ air-con ခန္းထဲက စက္ရံုစီးပြားေရးပိုင္ရွင္မ်ားေလာ ၊ parado ကားေရွ႔ခန္းထဲက လူေတြေလာ ၊ေနပူမေရွာင္ႏိုင္ မိုးရြာမေရွာင္ႏို္င္ မိမိႏွင့္ မိသားစု အတြက္ ေန႔စဥ္ ရုန္းကန္ေနရရွာေသာ ဆင္းရဲသားလူတန္းစားမ်ားေလာ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူေတြရဲ႕ေလာဘကပဲ လူေတြေနတဲ့ ေလာက ကိ ုအျမစ္ျပဳတ္ဖ်က္ဆီးေတာ့မွာပါလား လို႕ ေတြးမိရင္း ………။

တစ္ေန႕ကၽြန္ေတာ္ Gifts ဆိုင္အနီးျဖတ္ေလ်ာက္မိစဥ္တုန္းကေပါ့…..

ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ ငယ္သံပါေအာင္္ငိုသံၾကားတာနဲ႕လွဲ႕ၾကည္႕ မိတယ္။ကလးမေလးက
သူထက္ပင္မက ၾကီးမားလွတဲ့ ၀က္၀ံရုပ္ၾကီးကို မလြတ္တမ္းေပြ႕ဖက္ထားျပီး ပုံပံုၾကီးထို္င္ကာ ျဗဲကနဲ ျဗဲကနဲ ေအာ္ေအာ္ငိုတယ္။ မိခင္လုပ္သူက အရုပ္ကိုဆဲြယူေနတယ္။သူ႕သမိီးကို၀ယ္ေပးရေလာက္
ေအာင္ ပိုက္ဆံမရွိပါ ။ ကေလးကေတာ့ သူ႕အရုပ္ကေလးျဖစ္သည္႕နယ္….မလြတ္။ သူအရမ္းလိုခ်င္ေနျပီေလ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အရုပ္က သူ႕အေမလုပ္သူလက္ထဲ ကားကားကေလး ပါသြားရွာေလျပီ။ အေမက အရုပ္ကို ေကာင္တာေပၚျပန္တင္ထားေပးခဲ့ျပီး ကေလးကိုေပြ႕ခ်ီကာ
ခပ္သြက္သြက္ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ကေလးကေတာ့ အဆက္မျပက္ငိုကာ ပါသြားေလသည္။

ေၾသာ္ ကေလးဟာ သူ႕ပစၥည္းမဟုတ္မွန္း သိေသာ္လည္း သူလိုခ်င္တာမရခဲ့ရင္ ငိုသကိုး ။ ။

တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း စိုးေမာင္တစ္ေယာက္ ညေနခင္းအပုပ္ခ်ိန္ၾကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ၾကီးေပါက္ခ်လာတယ္ ။သူ႕မ်က္ႏွာက တိမ္းဖံုးခံရတဲ့လလို ညိဳေမွာင္ေနတယ္။
ျပိဳေတာ့မဲ့ မိုးလုိလို ။သူ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ငူငူၾကီးလာထိုင္တယ္။ဘာစကားမွလည္းမဆို။
မရမကေမးေတာ့ မွ….. သေကာင့္သားက ငိုသံၾကီးနဲ႕ သူ႕ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ကို ႏွပ္ကို ရံူ႕ကာ ရံူ႕ကာ ေျပာျပေလေတာ့တယ္။
သူ႕ ျဖစ္ပံုက …သူကေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို အရမ္းခ်စ္ ၊ အရမ္းျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားတယ္။ သူ ေကာင္မေလးေနာက္ကို ေန႔တိုင္နီးပါး လိုက္တယ္။ လိုက္တယ္။ အစကေတာ့ ေကာင္မေလးက သူ႕ကို မ်က္ႏွာေပးသလိုမ်ိဳးရွိတယ္။ သူလည္း ok ျပီထင္ထားတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္အေျခအေန
တိုးတက္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ၊ သူ ခု ဘယ္အေျခကို ေရာက္ဆိုက္ေနျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေပါက္ေပါက္လာကာ ေဖာက္သည္ခ်ေလသည္။
ရုတ္တရက္ျဗဳန္းဒိုင္းၾကီးဆိုသလိုပဲ…ေကာင္မေလးက သူ႕ကို ျပန္မခ်စ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ သူ႕မွာက ခ်စ္ဦးသူရွိျပီးသားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပီး သူ႕အခ်စ္ကုိ တစ္စစီတစ္စစီ နင္းေခၽြျပစ္လိုက္ေၾကာင္း ေျပာအျပီးမွာမ်က္ႏွာၾကီးကို လက္နဲ႕အုပ္ျပီးသကာလဟီးကနဲ ဟီးကနဲငယ္သံပါေအာင္အစ္၍အစ္၍
ငိုေတာ့တာပဲ ။

ေၾသာ္ ခု က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း အသက္ ၂၂ ႏွစ္ေက်ာ္သည္လည္း သူပုိင္ပစၥည္းမဟုတ္မွန္းသိပါလ်က္နဲ႕….သူလိုခ်င္တာမရတဲ့အခါ ငိုသတဲ့ ။

‘’If you have got nothing, you have nothing to lose’’ ။ ဆိုတဲ့စကား ကိုကၽြန္ေတာ္္ဘ၀င္ သိပ္္ၾက မိပါသည္ ။ မင္းမွာဘာတစ္ခုမွ မရွိခဲ့တာ….ဘာမ်ားဆံုးရံူးစရာ ရွိလဲ တဲ့ ။ ဒီစာသားေလးကို
ကၽြန္ခပ္ငယ္ငယ္က Titanic ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ၾကည့္ရင္းက ရခဲ့တဲ့စကားျဖစ္သည္။ထိုစဥ္ကေတာ့
သိပ္နားမလည္ခဲ့။ ဤစာသား၏ အဓိပါယ္ကို တိုက္ဆိုင္တိုင္း သတိရ ေရရြတ္ခဲ့မိေပါင္းမ်ားရာမွ တစ္ေန႕ေသာတစ္ခ်ိန္မွာ ဘ၀င္အခိုက္ၾကီးခိုက္ေအာင္ သေဘာၾကမိခ်င္း ျဖစ္သည္။

စာတစ္လံုး၊ စာတစ္ေၾကာင္းသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကိုမ်ားစြာေျပာင္းလဲပစ္နိုင္ ေလသည္။ဤစာေၾကာင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ attitude ၊ တနည္းကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကိုမ်ားစြာ
အေျပာင္းလဲၾကီး ျဖစ္ေစပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆံုးရံူးမူေတြကို အေတာ္ေလး ခံႏိုင္ရည္ ရွိခဲ့သည္။
ေနာင္လာမည္ျဖစ္္ေသာ ဆံုးရံူးမူအေပါင္းကိုလည္း ခံနိုင္ရည္ရွိေအာင္ အနည္းႏွင့္အမ်ား အေထာက္အကူျဖစ္ေစေလသည္။ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေစေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္အတြက္အက်ိဳးရွိသလို…အမ်ားကိုလည္း အက်ိဳးရွိေစသည္မွာ ကၽြႏု္ပ္“၏ေစတနာျဖစ္ေတာ့သည္။

ေလာင္းကစား၀ိုင္းကို က်ပ္၁၀၀၀ ႏွင့္ ၀င္ထိုင္မိေသာ သူသည္…အစပိုင္း သူအမ်ားၾကီးနုိင္ေနသည္။ က်ပ္၈၀၀၀ မွတျဖည္းျဖည္းႏွင့္ က်ပ္ ၁၀၀၀၀၀ ထိပင္ႏိုင္ေလသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူ႕ေလာဘကို မျဖတ္ႏိုင္ ။ ဆက္၍ ေလာင္းသည္။ တစတစ ျပန္ပါသြားသည္။ အဲဒီရံူးတာေလးကို ကာမိေအာင္ ဆက္လုပ္ရင္းက…မိမိပါ လာသည္ ၁၀၀၀ သာျပန္ရလိုက္သည္။ အဲဒီအခါ…ထိုသူမွာ မ်ားစြာေသာပူပင္ေၾကာင့္ၾကမႈျဖစ္ရတယ္ ။ အရမ္း၀မ္းနည္းေနရတယ္။ ဘာလို႕လဲဆို….သူရခဲ့တဲ့ ၁၀၀၀၀၀ ထိေသာေငြကို သူပိုင္ေငြဟုျမင္ေန၍ တည္း ။ ေတာက္ ငါ ေငြ ၁၀၀၀၀၀ ရတုန္းက ျဖစ္ပစ္ရမွာ..ခုေတာ့ ။ အို ငါဘာရံူလည္း ….ငါပါတာက ေငြ ၁၀၀၀ ပဲဟာ…။လို႕ေျဖနိုင္သူသည္သာ စိတ္ညစ္ျခင္းမွ လြတ္ေပလိမ့္မည္တည္း ။

အဲ လိုဆင္တူျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြကၽြန္ေတာ္တို႕ဘစမွာျပည္႕၍ေနေလသတည္း ။မိမိရဲ႕ဘ၀လက္တြဲေဖာ္
အျဖစ္ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ခ်စ္သူက မိမိကိုခဲြခြာသြားတဲ့အခါ…..
သင္တက္ခ်င္တဲ့တကၠသိုလ္တစ္ခုကို သင္မတက္လိုက္ရ တဲ့အခါ…
သင္ အလုပ္စာေမးပဲြ (သင္ပိုင္မဟုတ္ေသးတဲ့) မေအာင္တဲ့အခါ…
လက္ရွိပိုင္ဆိုင္ေနတဲ့ပစၥည္းဥစၥာ ေတြ ဆံုးပါးသြားတဲ့အခါ……..
ဘ၀မွာကိုျဖစ္ခ်င္တာေတြျဖစ္မလာ ရတဲ့အခါ….
…………………….တဲ့အခါ….တဲ့အခါ …..။

သင္စိုးရိမ္ေနသင့္သလား ။ ငိုေၾကြးမည္တမ္းေနတာ ျဖစ္သင့္လား ။ ကိုယ္ကိုကို စိတ္အဆင္းရဲၾကီး ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ေနသင့္သလား ။ ကိုယ္ဆံုးရံုးခဲ့ရဘူးတဲ့ အရာတစ္ခုကို တိုက္ဆိုင္တိုင္း ေတြးေတြး ၀မ္းနည္းေနသင့္သလား။……သလား…..သလား…။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေမြးတုန္းက ဘာမ်ားပါလာခဲ့လို႕လဲဗ်ာ………။

မင္းမွာဘာတစ္ခုမွ မရွိခဲ့တာ….ဘာမ်ားဆံုးရံူးစရာ ရွိလဲ ဗ်ာ။

ေၾသာ္ ကေလးဟာ သူ႕ပိုင္ပစၥည္းမဟုတ္မွန္း သိေသာ္လည္း သူလိုခ်င္တာမရခဲ့ရင္ ဘာလုပ္သလဲ ….
ငိုတယ္ ။

သင္ဆိုရင္ေရာ…?

ငတိုးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က အေဆာင္တူ။ အခန္းတူ။အခန္းကက်ဥ္းသည္။

အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ႏွစ္လံုးရွိသည္။ ကုတင္ႏွစ္လံုးၾကားမွာက လူသြားလမ္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး …။ အခန္းကက်ဥ္းရသည္႕ အထဲ သူ႕ဖက္ကပါလာ သည္႕ေသတၱာကႏွစ္လံုး က်ဳပ္ဘက္ကပါလာသည္ကႏွစ္လံုးမို႕(ေသတၱာ ေသတၱာ) ကုတင္ေအာက္မွာမဆန္႕မျပဲထိုးထဲ့

ထားရသည္ ။ ေသတၱာစြန္းေတြကေတာ့ထြက္ေနသည္။

တစ္ေန႔ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္ေနခိုက္ ငတိုး သုတ္သုတ္ႏွင့္ အခန္းတြင္သို႕ စုန္ပစ္၀င္လာသည္။ ဘာအေရးၾကီးေနသည္ မသိ။ သူ႕ကုတင္ဖ်ာေအာက္က စာရြက္ကို ကျပာကယာ ဆြဲယူသည္။ ျပီးေတာ့ ကတိုက္ကရိုက္ျပန္ အထြက္….

သူ႕ညိဳ႕သူၾကီးေငါေငါနဲ႕ ထြက္ေနသည္႕ေသတၱာစြန္းႏွင္႕ အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ ေပါင္းသင္းေလေတာ့သည္ ။ သူတို႕လက္ထပ္ပဲြက ရိုးရိုး ပြဲမဟုတ္…..အုန္းအုန္း ဒုန္းဒုန္း ျမည္သည္႕ လက္ထပ္ပြဲ ေပတည္း။

ငတိုးေနရာမွာ ပုန္ပုန္လဲေလသတည္း။ သူ႕ ပုဆိုးစကို ဆဲြလွန္လို႕မၾကည္႕သည္။

မ်က္ႏွာက ခရမ္းသီး မီးဖုတ္ႏွယ္ ရံႈ႕တြေန ေလျပီ။ မ်က္ရည္မ်ားပင္၀ဲလာဟန္ရွိသည္ ။အေတာ္နဲ႕အသံမထြက္ႏိုင္။

အသံထြက္နိုင္ေတာ့…ထြက္လာတဲ့ အသံေတာ္တရားက ေတာက္..ဒီေသာက္ေသတၱာကလည္း တစ္မ်ိဳး။ လြတ္ေအာင္ေနပါေတာ့လား။ အားကၽြတ္ကၽြတ္။ အားကၽြတ္ကၽြတ္ ။ ဒါေလာက္မွ ျဖစ္လွတဲ့ ေသတၱာ….ကိုင္းဟာကိုင္းဟာဆိုတဲ့ျပီး ပုဆိုးကိုဆဲြ ေျမွာက္ ဖေႏွာင့္နဲ႕ လည္မ်ိဳကိုတက္ေဆာင့္ေလသတည္း (အဲဟုတ္ေပါင္) ဖေေႏွာင့္နဲ႕ ေသတၱာကို တက္၍ေပါက္ေလေတာ့သည္။ျပီးလွ်င္ေသတၱာကို ေပေစာင္းေစာင္းၾကည္႕ေနေသးသည္။ ျပန္မလုပ္မွန္းေသခ်ာသည္ ရွိမွ…ေနာက္ေပါက္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ေစာင့္ကာ ေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္ အခန္းတြင္းမွထြက္ေတာ္မူေလသတည္း။

ဤကားလူသားစင္စစ္ ငတိုး၏ အျပဴအမူမ်ားေပတည္း။ ။

တစ္ခါတစ္ခါ လူေလာက္အသိဥာဏ္ရွိတာလည္းလူပဲ

လူေလာက္အသိဥာဏ္ နည္းသြာတာလည္းလူပဲ ျဖစ္သည္။

ဘယ္တိရိစာၦန္မွ သူမျမင္လို႕ တိုက္မိတဲ့ေက်ာက္တံုးကို ေနာက္ျပန္လွည္႕လာတဲ့ျပီး ရန္ရွာလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ လူ သာ ။

လူသည္ သူကိုသူအမွန္ဟုသာျမင္ေလ့ရွိသည္။ ဤမွ်သိသာထင္ရွားလွသည့္ အမွားကိုပင္ မိမိအမွားဟူ၍ မျမင္။ သူ႕ဘာသာေနသည့္ေသတၱာ၏ အမွားသာတည္း။

ဤမွ်သိသာထင္ရွားလွသည့္ အမွားကိုပင္ မိမိအမွားဟူ၍ မျမင္ႏိုင္လွ်င္ ဤမွ်ေလာက္မသိသာသည့္ကိစၥမ်ား သာ ဆိုလွ်င္ သာ၍ပင္ အမွားျမင္အမွန္ျပင္နိုင္ရန္ ခံယဥ္းေပလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း လူ႕သေဘာကိုသိေစျခင္းအလို႕ငွာ မီးေမာင္းထိုး၍

ျပလိုက္ရျခင္းသာတည္း။ ။

ငတိုးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က အေဆာင္တူ။ အခန္းတူ။အခန္းကက်ဥ္းသည္။

အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ႏွစ္လံုးရွိသည္။ ကုတင္ႏွစ္လံုးၾကားမွာက လူသြားလမ္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး …။ အခန္းကက်ဥ္းရသည္႕ အထဲ သူ႕ဖက္ကပါလာ သည္႕ေသတၱာကႏွစ္လံုး က်ဳပ္ဘက္ကပါလာသည္ကႏွစ္လံုးမို႕(ေသတၱာ ေသတၱာ) ကုတင္ေအာက္မွာမဆန္႕မျပဲထိုးထဲ့

ထားရသည္ ။ ေသတၱာစြန္းေတြကေတာ့ထြက္ေနသည္။

တစ္ေန႔ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္ေနခိုက္ ငတိုး သုတ္သုတ္ႏွင့္ အခန္းတြင္သို႕ စုန္ပစ္၀င္လာသည္။ ဘာအေရးၾကီးေနသည္ မသိ။ သူ႕ကုတင္ဖ်ာေအာက္က စာရြက္ကို ကျပာကယာ ဆြဲယူသည္။ ျပီးေတာ့ ကတိုက္ကရိုက္ျပန္ အထြက္….

သူ႕ညိဳ႕သူၾကီးေငါေငါနဲ႕ ထြက္ေနသည္႕ေသတၱာစြန္းႏွင္႕ အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ ေပါင္းသင္းေလေတာ့သည္ ။ သူတို႕လက္ထပ္ပဲြက ရိုးရိုး ပြဲမဟုတ္…..အုန္းအုန္း ဒုန္းဒုန္း ျမည္သည္႕ လက္ထပ္ပြဲ ေပတည္း။

ငတိုးေနရာမွာ ပုန္ပုန္လဲေလသတည္း။ သူ႕ ပုဆိုးစကို ဆဲြလွန္လို႕မၾကည္႕သည္။

မ်က္ႏွာက ခရမ္းသီး မီးဖုတ္ႏွယ္ ရံႈ႕တြေန ေလျပီ။ မ်က္ရည္မ်ားပင္၀ဲလာဟန္ရွိသည္ ။အေတာ္နဲ႕အသံမထြက္ႏိုင္။

အသံထြက္နိုင္ေတာ့…ထြက္လာတဲ့ အသံေတာ္တရားက ေတာက္..ဒီေသာက္ေသတၱာကလည္း တစ္မ်ိဳး။ လြတ္ေအာင္ေနပါေတာ့လား။ အားကၽြတ္ကၽြတ္။ အားကၽြတ္ကၽြတ္ ။ ဒါေလာက္မွ ျဖစ္လွတဲ့ ေသတၱာ….ကိုင္းဟာကိုင္းဟာဆိုတဲ့ျပီး ပုဆိုးကိုဆဲြ ေျမွာက္ ဖေႏွာင့္နဲ႕ လည္မ်ိဳကိုတက္ေဆာင့္ေလသတည္း (အဲဟုတ္ေပါင္) ဖေေႏွာင့္နဲ႕ ေသတၱာကို တက္၍ေပါက္ေလေတာ့သည္။ျပီးလွ်င္ေသတၱာကို ေပေစာင္းေစာင္းၾကည္႕ေနေသးသည္။ ျပန္မလုပ္မွန္းေသခ်ာသည္ ရွိမွ…ေနာက္ေပါက္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ေစာင့္ကာ ေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္ အခန္းတြင္းမွထြက္ေတာ္မူေလသတည္း။

ဤကားလူသားစင္စစ္ ငတိုး၏ အျပဴအမူမ်ားေပတည္း။ ။

တစ္ခါတစ္ခါ လူေလာက္အသိဥာဏ္ရွိတာလည္းလူပဲ

လူေလာက္အသိဥာဏ္ နည္းသြာတာလည္းလူပဲ ျဖစ္သည္။

ဘယ္တိရိစာၦန္မွ သူမျမင္လို႕ တိုက္မိတဲ့ေက်ာက္တံုးကို ေနာက္ျပန္လွည္႕လာတဲ့ျပီး ရန္ရွာလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။ လူ သာ ။

လူသည္ သူကိုသူအမွန္ဟုသာျမင္ေလ့ရွိသည္။ ဤမွ်သိသာထင္ရွားလွသည့္ အမွားကိုပင္ မိမိအမွားဟူ၍ မျမင္။ သူ႕ဘာသာေနသည့္ေသတၱာ၏ အမွားသာတည္း။

ဤမွ်သိသာထင္ရွားလွသည့္ အမွားကိုပင္ မိမိအမွားဟူ၍ မျမင္ႏိုင္လွ်င္ ဤမွ်ေလာက္မသိသာသည့္ကိစၥမ်ား သာ ဆိုလွ်င္ သာ၍ပင္ အမွားျမင္အမွန္ျပင္နိုင္ရန္ ခဲယဥ္းေပလိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း လူ႕သေဘာကိုသိေစျခင္းအလို႕ငွာ မီးေမာင္းထိုး၍

ျပလိုက္ရျခင္းသာတည္း။ ။

// Share Blogs <br>

လွလိုက္ပံုမ်ားနွယ္…

အို….ဟို အပ်ိဳ….

လွလိုက္တာ ကိုစက္စက္ကယ္ ယို

ႏွပ္ႏွပ္ေတြလည္း ယို

အက္အက္ေတြလည္း ယို

ပုပ္ေလွာင္ေဟာင္စပ္ ….၊

ႏွပ္တံေတြး …စြပ္ (sweat) ကေလးေတြလည္း စို

သားအိမ္ကလည္း

သူအပ်ိဳ တစ္ကိုယ္တည္းမို႕

၀မ္းနည္း လို႕…

လစဥ္လတိုင္း ငို

လစဥ္လတိုင္း ကို။ ။

ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ယို

ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ကို ….ယို

စကၠန္႕မလပ္ျပိဳေနတဲ႕

အုိ…အျပိဳ

ဟို ဟို အပ်ိဳ…

လွလိုက္တာကို

စက္စက္ကို ယို ။ ။

သို႔

လွ၀ိုင္းေရ

ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ သမီးရည္းစား ခ်စ္သူေတြၾကား ျဖစ္တတ္တာေလးေတြကို ေျပာျပမယ္။

တစ္ေန႔ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္သူ႔မေၾကနပ္ခ်က္တစ္ခုကို ငါ့ဆီရင္ဖြင့္တယ္။
“ ကို ေဇာ္မ်ိဳး ပဲစဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ သူကပဲ က်ဳပ္မာနကို ထိတဲ့စကားကို အရင္ေျပာေသးတယ္။ က်ဳပ္က အဲ့လိုမေျပာနဲ႔ မၾကိဳက္ဘူး လို႔ေအာ္မိေတာ့ သူ႔ကို အဲ့လိုၾကီး ေအာ္ေျပာရမလားဆိုျပီး စိတ္ေကာက္တယ္ဗ်ာ။ အဲလိုေအာ္ေျပာတာကို ညီမ မၾကိဳက္ဘူး။ သိပ္မုန္းတယ္ ဆုိျပီး ေကာက္ခါငင္ခါ စိတ္ဆိုးသြား
တယ္ဗ်ာ။   တစ္ခါလည္းမဟုတ္ ႏွစ္ခါလညး္မဟုတ္ ဆိုေတာ့..က်ဳပ္ျပန္မေခ်ာ့ခ်င္ ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အဲ့လိုေလသံေလးေျပာင္းသြားတာနဲ႔  သူစိတ္ေကာက္သြားလို႔
ျပန္ေခ်ာ့ခဲ့ရေပါင္းမ်ားျပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္သတိထားျပီး ထိန္းေျပာပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားတဲ့အခါ့ ေအာ္မိတာေတာ့ရွိတာေပါ့။ သူကလဲ အေအာ္ခံရေအာင္လုပ္ေသးတယ္။ ၾကာေတာ့လဲ စိတ္ညစ္တယ္ဗ်ာ။ ဒီေလာက္ေလးေတာ့ နားလည္ခြင့္လြတ္သင့္တာေပါ့ဗ်ာ။ ၾကာေတာ့ သူနဲ႔ စကားေျပာရတာေတာင္ မလြပ္မလပ္နဲ႔ စကားေျပာရမွာေတာင္ ေၾကာက္လာတယ္။  သူဆိုတာ အင္မတန္ေလေအးေအးေလးနဲ႔  ေျပာတတ္တဲ့သူပါ။
သူေဒါသထြက္တာ ေအာ္တာ က်ဳပ္တို႔ မၾကားရသေလာက္ပဲ။

ေနာက္တစ္ေယာက္ရဲ႔ အျဖစ္ကေတာ့ – သံသယမ်ားလြန္းျခင္းပါပဲ။ သူ႔ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုတျခားမိန္းကေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာတာကို မၾကိဳက္ တာ။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ ေျပာမနာ ဆိုမနာ မိန္းကေလးေတြကိုေတာင္ အၾကာၾကီးစကားေျပာရင္ သိပ္မၾကိဳက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုပဲ။ ထူးပါ့။ သူနဲ႔ရည္းစားမျဖစ္ခင္တံုးကထဲက ဒီလိုပဲ ဖက္လွဲတကင္း ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့ၾကတာကို သူလဲ အျမင္ပဲဟာၾကီးကို။ အဲ ဒါ ခ်စ္လြန္းတာမဟုတ္ဘူး ဟ။ မရင့္က်က္ေသး တာ ။(အင္း ….. ခ်စ္ေနၾကတံုးမွာေတာ့ ဒါ ငါ့ကို သိပ္ခ်စ္လို႕ သ၀န္တိုတာေနမွာပါဆိုျပီး ေက်နပ္ခ်င္စရာၾကီးေနာ္ လွ၀ိုင္း။) အိမ္ေထာက္က်မွ သိလိ္မ့္မယ္ ။
ကိုယ့္ခ်စ္သူကို ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႔ကေပ်ာက္သြားမွာ အျခားေကာင္ေလး / ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာတာကို မၾကိဳက္တာ ၊ ဖက္လွဲတကင္းေနတာ မၾကိဳက္တာ ၊ အကူအညီေပးတာခ်င္း တူတူေတာင္ ကိုယ့္ရည္းစားရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက မိန္းကေလးျဖစ္ေနရင္ သိပ္မၾကည္ေတာ့တာမ်ိဳး ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဘယ္ကိုအလည္သြားၾကမဟဲ့ ဆိုရင္ေတာင္ သိပ္ခြင့္မျပဳခ်င္ေတာ့တာမ်ိဳးေပါ့ ို႔။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားကို သူ႕အတြက္ပဲေပးေစခ်င္ေတာ့တာ ။…. အို စံုပလံုကိုစိလို႕ ..။

အဆိပ္ပိုတက္လာရင္ေတာ့ မ်က္စိေအာက္ကေပ်ာက္သြားမွာ ေၾကာက္တာ ၊ အျခားေကာင္မေလးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တာကိုပဲ အျမင္မၾကည္ေတာ့တာေတြ ျဖစ္လာေတာ့မယ္။ ခ်စ္သူရဲ႔ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာသာမက စိတ္ကိုပါ စိုးမိုးခ်င္လာမယ္။ စကားအေျပာအဆို အသံုးအႏႈန္းကအစ ႏုလာမယ္။ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ အဆင့္မွသည္ ကို ၊ ေမာင္ ၊ ညေလး ခေရးေရး ဆိုျပီး စံုလို႔ စံုလို႔။
အင္း တစ္ခါတစ္ေလ သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားလို႔ နင္ ၊ ငါ သံုးရင္ကိုပဲ စိတ္ေကာက္ရတာနဲ႔ ….ရန္ျဖစ္ၾကရတာနဲ႕ ။

နင္စဥ္းစားၾကည့္စမ္း လွ၀ိုင္း။ (တကယ္က ငါစဥ္းစားျပမွာပါ )။ ငါတို႔ေလ ခ်စ္သူဆိုတဲ့ဟာေတြနဲ  မေတြ႔ခင္က ငါတို႔ရဲ႔ Space (ကိုယ္ပိုင္လြပ္လပ္နယ္) ဟာ အင္မတန္ က်ယ္တယ္ေနာ္  ……………..။
ငါတို႔သြားခ်င္တဲ့အခ်ိန္သြား ၊ ငါတို႔ကစားခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ ကစား (ျခင္းလံုး ၊ ေဘာလံုးတို႔ေျပာတာ) သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဘယ္္လည္လည္ ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွ ျပန္လာလာ ၊ ငါတို႔ကူညီခ်င္တဲ့လူကို ကူညီေပးလို႔ရတယ္ (ေယာက်ၤားမိန္းမမေရြး)၊ ညီအကို ေမာင္ႏွမအခ်စ္နဲ႔ (ျဖဴစင္ခ်စ္နဲ႔) ခ်စ္မိခင္မိသြားရင္ေတာင္ ခ်စ္တယ္တိုတာကို လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ေျပာခြင့္ရွိတာ ၊ စကားကိုလဲ ငါတို႔ၾကိဳက္သလို ေျပာဆိုလို႕ရတာ ဆိုေတာ့ သိပ္လြပ္လပ္တယ္။
သူတို႔နဲ႔ေတြ႔ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ငါတို႔ Space ေတြဟာ တျဖည္ျဖည္းနဲ႔ က်ဥ္းမွန္းမသိ က်ဥ္းလာတယ္ေနာ္။

အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူ႕ကိုေပးမွ ေၾကနပ္ေတာ့တာ ။(ကိုယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြသြားၾကတဲ့  ေနရာတစ္ခုကို သြားခ်င္တာေတာင္ …လိုက္မသြားႏုိင္ေတာ့ )။ စကားကို လည္း ႏု ေနမွ အဆင္ေျပႏုိင္ၾကေတာ့တာမ်ိဳးျဖစ္လာတယ္ ။ အေျပာအဆို အေန အထုိင္ က်ံဳ႕လာရတာကို ဆုိလိုတာ။

တစ္ခ်ိဳ႔မ်ားဆိုရင္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ကမၻာတည္ေဆာက္ခ်င္ၾကတယ္။ သီခ်င္းေတာင္ရွိေသး (ႏွစ္ေယာက္ထဲကမၻာ … ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးဘ၀မွာ) ငါေတာ္ေတာ္ ေ..ာက္ျမင္ကပ္တာ။ မ … မခ်စ္လို႔ေတာ့ ေသႏိုင္တယ္ … အပိုေတြမဆိုဘူး ယံုေတာ့ကြယ္ … မ… မွမခ်စ္ရင္ ဘ၀ပ်က္သြားႏိုင္တယ္…. ဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳးဆို ငါသိပ္ေ…ာက္ျမင္ကပ္တာ။ အပိုေတြ။ ခ်စ္သူကျပန္မခ်စ္လို႔ ေသတဲ့မသာ နင္ျမင္ဖူးလားေျပာ။ ေျပာရင္လဲ ေအာင္မင္းလြန္ရာက်အံုးမယ္။ (ေအာ္ ….. စာဖြဲ႔တာပါ စာအရေပါ့ကြာလို႔ လာမေျပာနဲ႔)
အိမ္း … အရွိန္ပါျပီး ငါ့စကားေတြ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိမ့္။ ႏွစ္ေယာက္တည္းကမၻာကိုပဲ ဘ၀င္ၾကေနတဲ့ လူေတြအမ်ားၾကီးေနာ္။ ေကာင္ေလးကလဲ သူ႔အခ်ိန္ သူ႔အေတြး  သူ႔ေကာင္မေလးအတြက္ပဲ။ ေကာင္မေလးလဲ ထို႔အတူပဲ။ အင္း သိပ္ေပ်ာ္ေနၾကေတာ့။
ငါကေတာ့ သိပ္မမွန္ဘူးလို႔ ျမင္တယ္။ နီးကပ္လြန္းရင္ မြန္းက်ပ္သဟ လွ၀ိုင္းရ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ သီးျခားရပ္တည္လို႔မွ မရတာ။
အရင္ကလိုပဲ သိပ္ေကာင္းလြန္းတဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ခင္ရအံုးမယ္။ ကူညီေပးရအံုးမယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြအတြက္ စဥ္းစားေပးရအံုးမယ္။ ငါတို႔စိတ္ကို ငါတို႔ေပ်ာ္တဲ့ေနရာမွာ ခဏလႊတ္ထားသင့္ လႊတ္ထားရမယ္။

We should allow space for them .

ႏွစ္ေယာက္လံုးကေက်နပ္ရင္ေတာ့ ဘာမွေျပာစရာ မရွိဘူး။ မၾကိဳက္ခဲ့ရင္ေတာ့ အသက္ရႉက်ပ္မဗ်ာ့ေနာ္။ ခ်စ္လို႔ လုပ္ရတာဆိုေပမဲ့ တစ္ဖက္သားကေတာ့ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္တယ္။ လူဆိုတာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံရရင္ စိတ္ေပါက္ကြဲတတ္တယ္လို႔ ငါ့ကို Comment ေပးတဲ့ ပုဆြဲမိဆိုတဲ့အေကာင္က ေျပာဘူးတယ္ဟ။ တစ္ခါတစ္ေလ တအားမတင္းၾကပ္ပဲ သူ႔ပင္ကိုယ္ ဘ၀ေလးအတိုင္း လြပ္လြပ္လပ္လပ္ေပးေနလိုက္ပါလားေနာ္။ အိမ္ေထာင္ေတြက်လို႔  ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ထဲမွာဆိုရင္ ျပႆနာတက္လာျပီ။ အလုပ္ထဲမွာက ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ သီးျခားေနလို႔ရတာမဟုတ္။ အေပါင္းအေဖာ္ ၊ အၾကီးအကဲ ၊ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြနဲ႔  အလုပ္ လုပ္ ရ မွာမလား။ ေယာက်္ားလဲပါမယ္။ မိန္းမလဲပါမယ္။ သူတို႔နဲ႔ ေျပာဆိုေပါင္းသင္း ဆက္ဆံရမယ္။ အေသအခ်ာပဲ။ ဒါကိုလိုက္ျပီး မနာလို မရႈစိမ့္ သေဘာထားေသး ေနရင္ေတာ့ ပင္ပန္းဆင္းရဲဖို႔သာျပင္။ အခန္႔မသင့္ရင္ တားဆီးပိတ္ပင္မႈေတြပါ လုပ္လာႏိုင္ေတာ့ သူလဲစိတ္ဆင္းရဲ ၊ ကုိယ္လဲ စိတ္ဆင္းရဲျပီး အိမ္ေထာင္ေရးသာယာမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ လွ၀ိုင္း ။

အင္း ငါ စာေရးပ်င္းတယ္ ။ ဆက္မေရးခ်င္ေတာ့ဘူး ။ကိုယ့္ဘာသာ ဆက္ေတြးေတာ့ေနာ္ ။ ေတြးဖို႕ရာက ေတာ့  ငါတို႕ဟာ ငါ တို႕ခ်စ္သူေတြကို  ကိုယ္ပိုင္  space ေလး ေပးထားသင့့္တယ္ လို႕….။

ခုေတာ့ဒီေလာက္ပဲ ။ ေနာက္မွဆက္ေရးမယ္ ။ က်န္းမာေရး ဂ၇ုစိုက္ဖို႕ေတာ့ အျမဲမွာခ်င္တယ္ ။ ေနာက္ေရးမဲ့စာေတြမွာ ပါမလာရင္လည္း မွာျပီးသားပဲလို႕ သာ သေဘာထားေနာ္ ။ ပါမလာရင္စိတ္မေကာက္နဲ႕ ( ငါ့ ကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပး….ေဟး) ။ ေကာင္းေကာင္းေနေနာ္ ။

သို႕

လွ၀ိုင္းေရ

ဘယ္လိုလဲ နင္စိတ္ေရာကိုယ္ပါ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေလစ ။ ငါလည္း ခုတေလာအလုပ္ရႈပ္ေနတာနဲ႕(အင္းအရႈပ္ေတြလုပ္ေနတာတူပါရဲ႕) နင့္စီကိုစာမေရးျဖစ္ဘူး ။ စာမေရးျဖစ္ေပမဲ႕ သတိရပါတယ္ ။

အင္း ငါအရႈပ္လုပ္တာနဲ႕ပတ္သက္လို႔နင့္ကိုေျပာျပစရာရွိတယ္ ။ တေလာက ငါ ေလ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕   မနၱေလးျမိဳ႕    ရဲ႕  အေရွ႕  ဘက္ ၅ မုိင္ခန္႕အကြာမွာရွိတဲ့ ေရတံခြန္ေတာင္ကို အလည္သေဘာမ်ိဳး စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္သြားျဖစ္တယ္ ။ ဆိုင္ကယ္နဲ႕  သြားၾကတာ။

လမ္းမွာသိပ္လွပျပီးစိမ္းလန္းဆိုေျပတဲ့ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းေတြကိုျဖတျ္ပီး နာရီ၀က္အၾကာမွ ေတာင္ေျခကိုဆိုက္တယ္။ ေတာင္ေျခမွာ ဆုိင္ကယ္အပ္ထားခဲ့ျပီး ေတာင္ေပၚက္ိုုေျခလ်င္ပ ဲဆက္တက္ခဲ့ၾကတယ္ ။ ငါတို႔ကေတာင္ထိပ္မွာရွိတဲ့ ေရႊဟသၤာလိုဏ္ဂူကိုအေရာက္္တက္
ၾကမွာ ။ေတာင္ရဲ႕တစ္၀က္ေလာက္ထိကို ေလွခါးထစ္ေတြပါတဲ့ ေစာင္းတန္းကေနတက္ၾကတယ္။ သိပ္မက္ေဆာက္လြန္းေတာ့…
ငါတို႕သိပ္ေမာတယ္။ ေျခေတြလည္းေညာင္းတယ္ ။ နင ္မႏၱေလးေတာင္ကို ေစာင္းတန္းကေနတက္ဖူးလား ။ အိမ္ းအဲဒီထက္
ႏွစ္ဆမက္ေဆာက္တယ္။ေမာ့တက္ရတယ္။ႏွစ္ဆပင္ပန္းတယ္။လမ္းတစ္၀က္ေရာက္ဖို႕အေရးကို ခရီး ၃ ေထာက္ေလာက္နားရတယ္ ။ ေလွကားထစ္ပါတဲ့ေစာင္းတန္းက လမ္းတစ္၀က္ေလာက္အထိပဲရွိေလေတာ့ ေနာက္ထပ္ခရီးကိုေျမလမ္းအတိုင္းပဲ ေကြ႕ေကြ႕ေကာက္ေကာက္နဲ႔တက္ၾကရတယ္ ။

ရာသီက ေႏြရာသီၾကီး ။ အခ်ိန္က မနက္၁၀နာရီ စပ္ျဖင္းျဖင္း အိုက္တဲ့အခ်ိန္ၾကီး။ ပင္ပန္းလွေပမဲ ့ ငါတို႔ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာဟာ သိပ္သာယာလွပျပီးစိမ္းလန္းစိုေျပေနမဲ့ေနရာေလးျဖစ္ေလာက္မယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ ငါတို႔ဆက္လက္ခ်ီတက္ၾကတယ္ ။ လူတစ္ကုိယ္လံံံုးလည္း ေခၽြးေတြနစ္ေနျပီ ။ဒူးေတြလည္းတုန္ ။အာေတြလည္းေျခာက္ကပ္ ။ရင္ဘက္ကလည္းလွပ္လွပ္လွပ္လွပ္နဲ႕တုန္တယ္ ။ငါသိပ္ေမာတယ္ ။ ငါ့ခႏၵာကိုယ္ၾကီးကသိပ္ေလးလံမွန္း အဒီအခိ်န္မွာသိပ္သိသာတယ္ ။ငါေျခေထာက္ေတြကိုေတာင္မသယ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ ။ ဒါေပမဲ႔ ငါစိတ္မေလ်ာ့ဘူး …။ငါဆက္တက္တယ္ ။ဒီေနရာထိေရာက္လာေနမွေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးေလဆုိျပီး ေတာ့ေပါ့ေလ။

ေနကလည္းပုိပူလာတယ္။ ကံကလညး္ဆိုးခ်င္ေတာ့ တိမ္တမွ်င္မွမရွိဘူး ။ဒီလိုပဲနားလိုက္တက္လိုက္နဲ႕ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါတုိ႔သိပ္ေရာက္ခ်င္တဲ့ ၊ငါတို႔တစ္ခါမွမေရာက္ဘူးေသးတဲ့ ၊းငါတို႔ေရာက္၇င္ေပ်ာ္ရမယ္ထင္တဲ့ ၊သိပ္သာယာလွပမယ္ထင္တဲ့ ေရႊဟသၤာလိုဏ္ဂူကို ငါတို႔ေရာက္သြားၾကတယ္ ။အဲဒိကိုေရာက္ခါနားနီးေတာ့ထံုးစံအတိုင္းငါတို႔ေတြသိပ္ေပ်ာ္တာေပါ့ဟာ။ ဘယ္လိုေနရာမ်ိုးမ်ားျဖစ္ေလမလဲေပါ့ ။ဒါေပမဲ့… တကယ္တမ္းၾကေတာ့ငါတို႕စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္ခဲ့ၾကသေလာက္ ငါစိတ္ကို မေအးခ်မ္းေစခဲ့ ၊မေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့ပါဘူူး ။

လူဆိုတာကလည္း ကိုုယ္ပင္ပန္းခဲ့ရသေလာက္ ညီမွ်တဲ့ အက်ိဳးရလဒ္ကိုေမွ်ာ္လင့္တတ္တဲ့သေဘာရွိတယ္ေလ ။

၁နာရီေလာက္နားနားေနေနေနျပီး မြန္းလြဲ၂နာရီေလာက္ျပန္ဆင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ငါတို႔အတက္တုန္းက သတိမထားမိျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရႈေမွ်ာ္ခ်င္းေတြကို အေသအခ်ာၾကည့္မိတယ္။ အို…သိပ္လွပတာပဲ ။သိပ္သာယာတာပဲ။ေအာက္ဘက္မွာ ငါတို႔ျဖတ္ျပီးလာခဲ့တဲ့လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းေတြ…။လိုဏ္ဂူတုန္းကထက္ေတာင္လွေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား အသြားတုန္းက ဂရုမစိုက္မိခဲ့ပါလိမ့္ေနာ္ …။ေအာ္ ငါတို႔က ေရွ႕ခရီးကိုပဲအာရံုထားေနၾကတာကိုး ..။တို႔ေဘးပတ္၀န္းက်င္က အလွတရားေတြကိုေတာလ်စ္လ်ဴရႈထားၾကတယ္ ။

ငါစဥ္းစားၾကည့္မိတယ္ ။

ငါတို႔ဟာ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေတာင္ထိပ္ကိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အၾကီးၾကီးနဲ႕ အေရာက္တက္ေနၾကတဲ့သူေတြလုိပဲေနာ္လွ၀ိုင္း။ ငါတို႕အနီးနားက အလွပေတြထက္သာလိမ့္မယ္အထင္နဲ႕ေပါ့ကြာ။

လွ၀ိုင္းေရ ေျပာရအံုး ငါငယ္ငယ္တုန္းက သိပ္ aggressive ျဖစ္တာ ။ငါလုိခ်င္ျဖစ္ခ်င္တာသိပ္မ်ားခဲ့တယ္ ။ရေအာင္လည္းလုပ္တယ္ ။ရလည္းရခဲ့တယ္ ။မေအာင္ျမင္ျခင္းေတြကိုလည္းငါအမ်ားၾကီးရခဲ့တယ္ ။ ပိုပင္ပန္းခဲ့တယ္ (စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ) ။တျဖည္းျဖည္း အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ငါ ငါ့ကိုယ္ငါျပန္သံုးသပ္တဲ့အက်င့္ တစ္ခုရလာခဲ့တယ္ ။ငါလုပ္ေနတဲ့အရာတစ္ခုဟာ အက်ိဳးမွရွိရဲ႕လား ။ ငါဘာရည္ရြယ္ခ်က္ကေရာဘာလဲ ။ လူဘ၀ကိုယ္ေရာက္လာတာ ဘာလုပ္ဖို႕လဲ ။ငါဘာျဖစ္ရင္ေက်နပ္မွာလဲ စသျဖင့္ စသျဖင့္ ငါ့ကိုယ္ငါေမးခြန္းထုတ္တယ္ ။ ေျဖရသိပ္ခက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြပါ ။

ငါဘယ္ေလာက္ပစၥည္းဥစၥာေပါမ်ားေပါမ်ား ငါစားႏိုင္လွ ထမင္း ၃ -၄ နပ္ထပ္မပိုပါဘူး ငါ့မွာအစာအိမ္တစ္ခုပိုမပါပါဘူး။
ငါဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ဟင္းေတြစားရစားရ ေၾကနပ္လွ သူမ်ားေတြထက္မသာပါဘူး ။ (စားျပီးေတာ့လည္း ဟုိဟာေတြျဖစ္ကုန္တာပါဘဲေလ။)

အ၀တ္အစားကေရာ ငါ၀တ္ႏုိင္လွ တစ္ၾကိမ္မွာ တစ္ထည ္ႏွစ္တည္ထပ္မပိုပါဘူးေလ ။
ငါဘယ္ေလာက္ေကာင္းမြန္တဲ့တုိက္တာအေဆာက္အဦးၾကီးနဲ႕ေနရေနရ ငါေက်ာခင္းႏိုင္လွ လူတစ္ကိုယ္စာပါပဲ ။ သူမ်ားေတြလုိပါဘဲ ။ ငါဇိမ္ပိုခံစားခ်င္လို႕ သဘာ၀က ေက်ာႏွစ္ခုပိုမေပးပါဘူး ။ ငါ့အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးဆိုတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတရားေတြဟာလည္း သူမ်ားေတြအေပ်ာ္ဆံုးအခိုက္အတန္႕ဆိုတာထက္မပိုပါဘူး ။ ငါ့မွာ ခံစားတတ္တဲ့ ဦးေႏွာက္ သို႕ နွလံုးသား ႏွစ္ခု မပါပါဘူး ။ငါတို႔ပိုင္တာ ငါတို႔လက္တစ္ကမ္းအတြင္းကအရာေတြကိုသာ ဆိုတဲ့အဆိုတစ္ခုကိုငါၾကားဖူးတယ္ ။ဟုတ္တယ္ေလ နင့္မွာ တုိုက္ၾကီးနွစ္တုိက္ရွိတယ္လို႔နင္ကေျပာတယ္။ ေျပာေနတဲ့အခုိက္မွာ နင္ အဲဒီတိုက္ၾကီးကိုတကယ္ပိုင္ေနလုိ႔လား ။ပိုင္လုိ႔လည္းမရပါဘူး ။

ထပ္ျပီးျဖည႔္ရရင္ ငါတို႔ပိုင္တယ္ ဆုိင္တယ္ ဆိုတဲ့အရာအားလုံးဟာ ငါတို႔စိတ္ထဲမွာပဲခံစားေနရတာေတြပါ ။လက္ေတြမွာ ငါတို႕ဘာတစ္ခုမွမပိုင္ၾကပါဘူးကြာ ။အာရံုေတြနဲ႕သာငါတို႔ခံစားႏိုင္ၾကတာ ။အဲဒီအာရုံထက္ပိုျပီးငါတို႔ဘာတစ္ခုမွ မပိုင္ပါဘူးဆိုရင္ ငါမလြန္ေလာက္ပါဘူးေနာ္ ။

နင္ကနင္ခ်စ္တဲ့ခ်စ္သူကို ငါနင့္ကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ ပိုင္တယ္ဆုိျပီး မလြတ္တမ္းတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေပြ႕ဖက္ေပမဲ့လို႕ နင္တကယ္ပိုင္တာက …ထိေတြ႕မႈဆိုတဲ့အာရံုေလးတစ္ခုပါဘဲေလ ။

ရာထူးဂုဏ္သိမ္ဆိုတာကလည္း…ငါတုိိ႕ကိုယ္ငါတို႕ျပန္သတိထားမိတဲ့အခါ စိတ္ၾကီး၀င္တဲ့အခိုက္အတန္႕ေလးမွာသာ ငါတို႕ဟာ ရာထူးၾကိးၾကိးပုဂိုလ္ေတြျဖစ္ရတာပါ ။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ ဟာ ငါႏုိင္ငံေတာ္သမၼတပါလားလို႔ သတိထားမိတဲ့အခိုက္ေလးမွာသာ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတျဖစ္ရတာပါ ။က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ သူဟာ တျခားေတြနဲ႕ဘာမွမကြာလွပါဘူး ။ သာမန္လူပါပဲေလ ။

ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဟာ ငါဆရာ၀န္ပါလားဆိုတဲ့အေတြးျဖစ္ေပၚတဲ့အခ်ိန္မွာသာ သူ ဆရာ၀န္ျဖစ္ရတာပါေလ ။

ငါ လူေတြကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီခ်င္တယ္ ။သူတို႔ကို ေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္ ။ ခု ငါ့အေျခအေနနဲ႕  ကေတာ့ ေ၀းပါ့လွ၀ိုင္းရာ ။ ဒါေၾကာင့္ ငါေနရာတစ္ခုထိအရင္ေရာက္ေအာင္က်ိဳးစားရမယ္ ။အဲဒီေရာက္ရင္ ငါတတ္ႏုိင္ေလာက္ျပီလို႔ငါထင္တယ္ ။ ငါကူညီခ်င္တာကူညီလို႕ရျပီေပါ့ ။ ငါအဲဒီေနရာကိုေရာက္မွသာငါတတ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႕ထင္ခဲ့တယ္ေလ ။

သူမ်ားအတၱကိုျဖည့္ေပးဖုိ႕ ကိုယ့္အတၱေတြကို အရင္ျဖည့္ရမယ္ ဆိုတဲ့ သိပ္လွတဲ့ စကားကို အထင္ၾကီးယံုမွတ္မိတယ္ ။
ဒီ အစြဲၾကိးနဲ႕အတူ…ငါ ငါ့ပတ္၀န္းက်င္ကို လစ္လ်ဴရႈထားခဲ့တယ္ ။ သိပ္လွပမယ္ငါထင္တဲ့ ေတာာင္ထိပ္ကိုေရာက္ဖို႕ ငါ့ေဘးက အလွေတြကို လစ္လ်ဴရႈထားခဲ့မိတယ္ ။

ငါေလ ငါ့အလုပ္ကို အားလံုးထက္ပိုခ်စ္ခဲ့တယ္ ။ ငါဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ အျဖစ္ သည္းခဲ့လဲဆိုရင္ ေလ…ငါ့မိဘ သို႔ ေဆြမ်ိဳး သို႕ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြ ငါ့ဆီ ကို အလည္လာမွာကိုေတာင္ငါစိတ္က ဆိုးရြ႕ံမိတယ္ လွ၀ိုင္းေရ။
ငါ့အလုပ္ ပ်က္မွာေၾကာက္လို႕တဲ့ေလ ။
ဘာမွမေသခ်ာတဲ့ ငါ့ရည္မွန္ခ်က္ပန္းတိုင္ကိုသြားတာ ေႏွာင့္ေႏွးမွာဆိုးလို႕တဲ့ေလ ။
စာေမးပြဲ နီးရင္ ငါ့ကိုအလုပ္တစ္ခုခုလာခိုင္းတာမ်ိဳး ၊ ဘယ္ေနရာကို သြားလုိက္ပါအံုး ဆိုရင္ ငါသိပ္ သိပ္ စိတ္ပ်က္မိတယ္ ။ ငါ့စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ေတြမေကာင္းမွာေၾကာက္လို႔တဲ့ေလ ။
ငါ့အတၱကိုသာငါဦးစားေပးခဲ့တယ္ ။

ခုေတာ့ ငါ အရင္ကငါမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး ။
ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္မွ သိပ္လွတဲ့ရႈခင္းမ်ိဳးကိုျမင္ေတြ႕ရမွာမဟုတ္ပါဘူး ။ ငါေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရမွာမဟုတ္ပါဘူး ။
ငါတစ္ေကာင္ေကာင္ျဖစ္မွ ငါသူတို႕ကိုကူညီႏုိင္တာမဟုတ္ပါဘူး ..။ေငြေၾကးနဲ႕မဟုတ္ေတာင္ တန္ဖိုးျဖတ္လုိ႔မရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ၊ အားေပး ႏွစ္သိမ့္မႈေတြ ငါတတ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာငါသိလိုက္တယ္ ။

ဟုိအရင္က သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘယ္သြားၾကရေအာင္ဆုိရင္ ေခါင္းကိုတြင္တြင္ပါေအာင္ရမ္းခဲ့တဲ့ငါ ခုဆိုရင္ သူတုိ႔နဲ႕အတူငါရွိေပးတယ္ ။ ငါသူတို႕ၾကည္ႏူးေစမဲ့ ဘ၀င္ၾကေစမဲ့ ဟာသေတြေျပာျပျဖစ္တယ္ ။ ငါ့နယ္က သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြ ငါ့ဆီလာခဲ့ရင္ ငါ သူတို႔မေရာက္ဖူးတဲ့ေန၇ာေတြကိုငါလုိက္ပို႕ေပးတယ္ ။ ဒီကိုေဆးခန္းလာျပတယ္ဆိုရင္လည္း ငါ့ဆီမွာေနဖို႕႕ ေျပာတယ္။ ငါ ကိုယ္တိုင္ ေဆးခန္းၾကီးေတြကိုလုိက္ပို႔ေပးတယ္ ။ သူတို႔မွာတဲ့ အရာေတြကို ငါမရရေအာင္ ဆိုင္ကိုသြား ျပီး၀ယ္ေပးတယ္ ။ ငါေပ်ာ္တယ္ ။

ငါဟာ ဘယ္အခ်ိန္လူေလာကၾကီးထဲက ထြက္ခြာသြားရမယ္ဆိုတာ ငါမသိဘူး ။ဘယ္သူမွမသိဘူး ။ ငါလုပ္ေပးခ်င္တာေတြျဖစ္လာမဲ့ေန႕ကိုေစာင့္စားရင္ငါ ေသမသြားခ်င္ဘူးေလ ။
ငါဘာမွမေရရာတဲ့ အနာဂတ္ၾကိးကို ငါသိပ္မမက္ေမာတတ္ေတာ့ဘူး ။လက္ရွိအခ်ိန္ဟာေသခ်ာတယ္ ။

ဆိုၾကပါဆို႕ရဲ႕ လူတစ္ေယာက္…သူသိပ္ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္ ။ သူ႕ရည္မွန္းခ်က္ကိုမေရာက္ေ၇ာက္ေအာင္လွမ္းေလ်ာက္ေနတယ္။ သူ႕စာ သူ႕အလုပ္ကိုပဲအာရံုစိုက္တယ္ ။ သူ႕အလုပ္ကိုပဲဦးစားေပးေနရတဲ့အတြက္ သူမိဘ သူ႔ေဆြမ်ိဳးေတြကိုလည္းဘာတစ္ခုမွလုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ဒီလိုနဲ႕ဘြဲေတြတစ္ခုျပီးတစ္ခုရ။ ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္ေတြသြားရ နဲ႕ သူ ရည္မွန္းထားတဲ့ဘြဲၾကိးရလာျပီးျမန္မာျပည္ကိုျပန္အေရာက္ ေကာက္ကာငင္ငါ ဘ၀တစ္ပါးေျပာင္းသြားရတယ္ဆိုရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ။သူ႔မိဘ သူ႕အသိုင္းအ၀ုိင္းအတြက္ သူဘာမွ သူမ်ားအတြက္လုပ္မေပးခဲံရဘူး ။ အဲလုိလူမ်ိဳးတကယ္ရွိတယ္ေနာ္ ။ငါအဲလိုလူမ်ိဳးမျဖစ္ခ်င္ဘူးကြာ။

နင္ေရာျဖစ္ခ်င္သလားအဲလိုဘ၀မ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ပါ့မလား။ နင္လူ႕ဘ၀ကိုေရာက္လာတာဘာလုပ္ဖိဳ႕လဲ လွ၀ိုင္းး

သို႔္

လွ၀ိုင္းေရ

ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ငါတို႔က်ာင္းရဲ႕အေၾကာင္းကိုေျပာျပမယ္ ။နားေထာင္ခ်င္လား။ နားမေထာင္ခ်င္ရင္လည္း ၊ ကိုယ္ဘာကို ဖတ္ေတာ့ကြာ …ေနာ္ ။

အခ်ိန္သိပ္မေလးစားတာကေတာ့ အရင္တစ္ပတ္ေရးတဲ႔စာထဲမွာပါသြားျပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ထပ္မေျပာျပေတာ့ပါဘူး ။ ခုေျပာျပမွာက ငါ ခံတြင္းမေတြ႕   တ ဲ့ ငါတို႔ (နင္တို႔ရဲ႕ ႔ )ပညာေရး ပံုစံအေၾကာင္း ။

ခုငါတို႔စာသင္ခန္းပံုစံကို စေျပာျပမယ္ ။  ဒီစာသင္ခန္းကေတာ့ ငါ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အပိုင္း(က) သင္တန္းတက္တုန္းက ငါနဖူးေတြ႕   ဒူးေတြ႕   ၾကံဳေတြ႕   ခဲ့ ရတဲ့ အခန္းပံုစံေပါ့ကြာ ။အခန္းက ေက်ာင္းသား (၃၀၀) နီးပါး ဆ႔ံတယ္။ထိုင္ခံုေတြကို ေဘး၀ဲယာနဲ႔အလယ္တန္းဆိုျပီး အတန္းၾကီး ၃ တန္းခြဲထားျပီး အျမင့္ပိုင္းကေန ေရွ႕ဘက္အနိမ့္ပိုင္းကိုေလ်ာဆင္းသြားတဲ့ပံုစံမ်ိဳးထားရွိတယ္။
စာသင္ခန္းရဲ႕ေရွ႕ထိပ္နားခံုေပၚမွာက projector တစ္လံုး ၊ နံရံမွာကပ္ထားတာကေတာ့ ပိတ္ျဖဴကားၾကီးတစ္ခု ၊ projector နဲ႕      စာသင္ရတယ္ဆိုေတာ့ ….ေတာ္ေတာ္အဆင့္ျမင့္မဲ့ပံုပဲလို႔ေတာ့တစ္ခါတည္းေကာက္ခ်က္မခ်
လုိက္နဲ႕အံုး ေနာ္…..။
အဲဒီ projector ၾကီးက ငါ့ထက္ေတာင္အသက္ၾကီးပံုရတယ္ ။ ျခဴျခာလုိက္တာလည္းမေျပာပါနဲ႕ေတာ့ ။ခဏခဏပ်က္တယ္ ။ခဏခဏ ေဆးကုေပးရတယ္ ..အဲေလ ျပင္ရတယ္ ။ အင္းငယ္ခ်စ္မို႔ထင္ပါရဲ႕ သူ႔ကို အျခားစက္အသစ္ေတြနဲ႕အစားထိုးဖို႕ဆိုတာေတြးေတာင္မေတြးၾကဘူးထင့္ပါ့ ။ အခန္းအျပင္ဘက္ကေန အတြင္းဘက္ကို လွမ္းေခ်ာင္းၾကည့္မယ္ဆိုရင္္ေတာ့ ေအာ္ေတာ္ေတာ္သားသားနားနားပါလားလို႕
ေတြးထင္ခ်င္စရာၾကီးလွ၀ိုင္းရ ။ ၀င္ထိုင္ျပီးစာသင္ၾကည့္မွနင္သိလိမ့္မယ္ ။ထိုင္ခံုေတြက .ယိုင္နဲ႕နဲ႕   ရယ္ ။ ရိုက္သံေတြကလညး္ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ထြက္ေနၾကၿပီ။ တေလာက ငါ lecture အျပီး ကိုယ္ကို ေဘးတုိက္ေရႊ႕   ျပီးျပန္အထြက္ ရွိစုမဲ့စု ပုဆိုးကြင္းတစ္ထည္ ျဗိျဗိပါေအာင္ျပဲ ခဲ႔ပါေပါ့လား လွ၀ိုင္းေရ။ အင္းဒါေလာက္ေကာင္းေနတာကိုပဲေက်းွဇူးတင္ရမယ္ ။

သူ႕ထက္ပိုဆိုးတာက အခန္းက ေလ၀င္ေလထြက္မေကာင္းဘူး ။ေလပန္ကာရွိေပမဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း တစ္ခါလာရင္ မီးခဲေပၚယင္နားသေလာက္ၾကာတာမို႕ ေလပန္ကာကမရ။ေလပူေတြကအခန္းတြင္းေအာင္း အတြင္းကေလအျပင္ကိုမထြက္၊ အျပင္ကေလတိုက္ေနရင္ေတာင္ ၀င္စရာအေပါက္မရွိေလာက္ေအာင္ အေဆာက္အဦးကခံေန။၇ာသီကေနြရာသီၾကီး။ေခၽြးေတြျပိဳက္ျပိဳက္က်ေအာင္ပူတယ္။လွ်ပ္စစ္မိးမလာလို႔       မုိက္ကရိုဖုန္းကလည္းအသံမထြက္ ။ ဆရာအသံကိုလည္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕တြတ္ထိုးသံကလြမး္။ ေခၽြးတစိုစို အနံ႕အသက္ကလည္း မေကာင္း…အားၾကီးစိတ္ညစ္စရာေကာင္းတာပဲ လွ၀ို္င္းရာ ။ဘာမဆုိညာမဆိုင္ မီးေနသည္အမ်ိဳးသမီးေတြကိုေတာင္ စိတ္ထဲကက်ိတ္ခ်ီးက်ဴးမိရဲ႕ ။

စာသင္ၾကားတဲ့ေန၇ာမွာ ဒီအေဆာင္အေယာင္ေတြဟာ သိပ္အေရးမပါသေယာင္ရွိေပမဲ့ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးအေရးပါတာေတြ႕ရတယ္။   နင္သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ
ငါတို႕ဦးေႏွာက္ဆိုတာက ေအာက္စီဂ်င္ေကာင္းေကာင္းရမွ ေခါင္းကၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိတာ ၊ေခါင္းၾကည္မွ စာကိုအာရံုစိုက္နုိင္တာမို႔လား။ ဒါမွ အတန္းတက္ရတာ လက္ခ်ာလုိုက္ရတာ အက်ိဳးရွိမယ္ေလ။ ခုေတာ့ အခန္းက ေလ၀င္ေလထြက္ကမေကာင္း၊ ပူကပူေလာင္ေလာင္ကေလာင္နဲ႕ ဆိုေတာ့ ေခါင္းကမၾကည္လင္ေတာ့ဘူး။ စာကိုလည္းသိပ္ျပီးအာရံုမစိုင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ တခါတေလမ်ားဆို ငိုက္ေတာင္ငို္က္ခ်င္လာတယ္ ။အဲဒါ ဦးေႏွာက္ကို ေအာက္စီဂ်င္အေ၇ာက္နည္းတာလည္းပါတယ္။(ေက်ာင္းသားစိတ္၀င္စားေအာင္မသင္တတ္တာလည္းပါတယ္)

အခန္းတြင္းအပူခ်ိန္ကလည္းအေရးၾကိးတယ္။ ေခါင္းကပူလာရင္ဘာကိုမွမွတ္လို႔မရေတာ့ဘူး။
တစ္ခါတစ္ေလစာသင္ခန္းထဲ၀င္ထုိင္ရမွာေတာင္ေၾကာက္လာတယ္ ။ပူလြန္းအုိက္လြန္း အသက္ရႈမ၀လြန္းလို႔ပါ ။ဒီအခန္းထဲခႏၱာကိုယ္ပင္ပန္းဆင္းရဲခံျပီး၀င္ထုိင္ေနမဲ့အစား aircon တပ္ထားတဲ့ game ဆိုင္မွာသို႔ ခပ္ေအးေအးတစ္ေနရာမွာ သြားထုိင္ေနတာမွ ပိုေကာင္းလိမ့္အံုးမယ္လို႔ေတြးမိသူေတြကလည္းနည္းမည္မဟုတ္ပါ ။
စာသင္ခန္းတစ္ခုဟာ ေက်ာင္းသားလာခ်င္ေအာင္ဆြဲေဆာင္ထားတဲ့ေနရာျဖစ္ေနေအာင္ စီမံထားရင္ပိုမေကာင္းဘူးလားေနာ္ ။

စာသင္ၾကားပံုနဲ႔ပတ္သက္ျပီးေတာ့လည္းၾကည့္လုိက္ပါအံုး ။
စာသင္ေကာင္းတဲ့ဆရာကလည္းရွားတယ္ ။ ငါ့အေနနဲ႕ကေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္အသင္အျပေကာင္းမေကာင္းကို ေတာ္မေတာ္ကို အဓိပၸါယ္ဆိုလိုရင္းနားလည္ရံုသာ သင္ျပတတ္ရံုနဲ႕ငါမတုိင္းတာဘူး ။ ေတြးေခၚပံုေတြးေခၚနည္း ကို လမ္းညႊန္ျပသေပးတဲ့သူကို သာ စာသင္ေကာင္းတဲ့ဆရာလုိ႕ငါကသတ္္မွတ္ေတာ့….အင္းစာသင္ေကာင္းတဲ့ဆရာကလည္း လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရတယ္ ။အင္း အဲဒီလိုဆရာရဲ႕သင္နည္းကို ႏွစ္ျခိဳက္သေဘာက်တဲ့ေက်ာင္းသားကလည္း အေတာ္နည္းပါတယ္ေလ ။

တစ္ခ်ို႕ဳဆရာေတြက သူ တို႔ဖတ္္ထားတဲ့စာေတြကို သဲၾကီးမဲၾကီးအန္ထုတ္ျပေနသလိုပဲ။ဘာမွစိတ္၀င္စားစ၇ာမေကာင္းဘူး။ စာၾကိဳးစားၾကသူေတြကေတာ့ တစ္လံုးရရႏွစ္လံုးရရ လိုက္မွတ္ၾကတယ္ ။  တစ္ခ်ို႕ၾကေတာ့လည္း အားနာလို႔မို႔ မ်က္လံုးၾကီးကို ဇီးကြက္လုိျပဴးထားျပီး လုိက္နားေထာင္တယ္ (ဘယ္ဘက္နားက၀င္ ညာဘက္နားကထြက္) ။တခ်ိဳ႕   ၾကေတာ့လည္းဆရာရွိမွန္းပင္မထင္ေတာ့ သူတို႔လုပ္ခ်င္၇ာလုပ္ေနၾကတယ္ ။ဒီလုိပံုစံသင္ၾကားနည္းမ်ိဳးကို one way teaching လို႔ေခၚတယ္။

One-way teaching ဟာထိေရာက္မူနည္းတယ္လို႔ငါေတာ့ျမင္တယ္ ။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ဆရာသူသိထားေတြကုိေရွ႕ေန အန္ထုတ္ျပသြားတယ္။ ေနာက္ကေက်ာင္းသားက ဆရာ့ႏႈတ္ကထြက္က်လာတဲ့ စကားလံုးေတြကို လိုက္လုိက္ေကာက္ျပီ ဦးေႏွာက္ထဲသုိထားၾကတယ္ ။ ကိုယ္တုိင္ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္မႈမရွိဘူး ။အလြန္ကိုpassiveဆန္တယ္ ။ဘာ excitement , motivation မွမရွိဘူး ။ေက်ာင္းသားကေရသာခိုေနလို႔ရတယ္ ။ သင္ျပေပးဖို႔က ဆရာ့တာ၀န္ ၊ နားေထာင္ေနဖို႔က ငါတို႔တာ၀န္လို႔ပဲ ေတြးၾကေတာ့တယ္။ ဆရာနဲ႕တပည့္ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးမႈမရွိိေတာ့ဘူး ။ lecture ျပီးလို႔ ဘာမ်ားေမးစရာရွိသလဲလို႔ ဆရာေမးရင္ မရွိိပါဆရာ ဆိုတာ ငါတို႔ေတြရဲ႕ လက္သံုးစကားျဖစ္ေနေလရဲ႕ ။ တကယ္က အားလုံးနားလည္သြားလို႔မဟုတ္ဘူူး ။ေမးခြန္းကိုေမးထုတ္တတ္ၾကေတာ့တာေလ ..။ ငါတို႔ကိုစဥ္းစားနည္းမွမေပးၾကတာ …။စဥ္းမွမစဥ္းစားခိုင္းတာ ။ငါတို႔ လည္းဘယ္စဥ္းစားေတာ့မွလည္း ။ ဘယ္လိုလုပ္ေမးခြန္းေတြ ေခါင္းကထြက္ေတာ့မွာလည္းေလ ..။

အင္းခုဒိစာကိုေရးေနရင္းကေန တစ္ခါကငါၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ lovestory from Harvard ဆိုတဲ႕ဇာတ္ကားကိုေျပသသတိရမိတယ္ ။ အဲဒီဇာတ္လမ္းထဲမွာ professor  ၾကိးက သူ႔တပည့္ ေက်ာင္းသာေတြကို လက္ေတြ႕ဘ၀မွာတကယ္ေတြ႕    ၾကံဳရတဲ႔ အမႈတစ္ခုကို ထုတ္ျပျပီး ေက်ာင္းသားေတြကိုလက္ေတြ႕ေျဖရွင္းခိုင္းတာ ။ေက်ာင္းသားေတြကိုတရားလိုဘက္ကေနေရွ႕ေန လိုက္ခိုင္းတယ္ ။ တရားလုိဘက္ကအေရးနိမ္႕သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ခု…တရားလိုဘက္ကရံႈးနိမ့္ေနပါတယ္ ။တရားလိုကို ကယ္ႏုိ္င္တဲ့သူရွိပါသလား…ဆိုျပီး သင္ေပးသြားတာ သိပ္လွတာပဲ။

ငါတို႔ေတြဟာစာအုပ္ကိုေက်ာ္ျပီးမၾကည့္တတ္ၾကတာ မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူးေလ ။ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ဆရာသမားတစ္ဦးေျပာျပခ်က္အရ……ငါတ္ို႔ျမန္မာႏုိင္ငံမွာစာသင္ရတာ အင္မတန္သက္သာတယ္ တဲ့ ။ဟိုႏိုင္္ငံမွစာသင္ရတာအရမ္းပင္ပန္းတယ္.။ ေဆာင္းတြင္းၾကီးမွာေတာင္    ေခၽြးျပန္ရတယ္ ။(ေလပံကာမရွိလို႔ ေတာ့မဟုတ္ပါ) ။အဲဒီကေက်ာင္းသားေတြက ဆ၇ာေတြေခၽြးျပန္ေလာက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြေမးျပီး challenge လုပ္ႏုိင္တဲ့အရည္အခ်င္းရွိၾကတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ကလညး္ ဖတ္ထားေလ့လာထားတာ။ ဒီေတာ့ဆရာကလည္း (ေခၽြးမျပန္ခ်င္လို႔၊ သိခ်င္လို႕) စာေတြကို ေနာက္ဆံုး uptodate ေတြအထိ ႏွံ႔စပ္ႏိုင္သမွ်နွံ႕စပ္ေအာင္ ဖတ္မွတ္ေလ့လာထားရတယ္။ ဆ၇ာကပိုတတ္ သြားျပန္တယ္။ဆရာကတိုးတက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြပါ အသိတိုးျပန္တယ္ ….။သူတို႔လမ္းက တုိးတက္ဖို႕ခ်ည္းပဲ ။ ဒီလိုပံုစံမ်ိုးျဖစ္ေနေအာင္ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔အတြက္ ဆရာေရာ ေက်ာင္းသား မွာပါတာ၀န္ရွိတယ္ လို႕   ျမင္တယ္ ။ ဆရာကပိုအခ၇ာက်တယ္ ။
စာသင္ခန္းဟာအျမဲျပည့္မေနေပမဲ့ ေက်ာင္းနားက game ဆိုင္ေတြကေတာ့အခ်ိန္တိုင္းနီးပါးျပည့္ေနတတ္တာ သက္ေသပဲေလ။

ငါအစတုန္းက medical subjectsေတြကိုေလ့လာဖို႔ဆုိရင္ မွတ္ဥာဏ္ဟာ အေရးပါဆံုးလို႔ေတာင္ထင္ခဲ့ဖူးတယ္လွ၀ိုင္းေရ ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ့သိလာရတာကေတာ့ မွတ္ဥာဏ္ဟာ အားလံုးရဲ႕ဆရာၾကီးမဟုတ္ဘူးဆိုတာပဲ ။ မွတ္ဥာဏ္ဟာ အေရးပါသေလာက္ပါေပမဲ့ သူရဲ႕ role မွာ limitရွိတယ္လွ၀ိုင္းရ ။ way of thinking ကသာအခရာပဲ…။သူ႔မွာ ဘာအကန္႔အသတ္ မွမရွိဘူး…။အဆံုးအဆမရွိဘူး သူ႔ရဲ႕အေရးပါမႈက။
‘It is possible to store the mind with a million facts and still be entirely uneducated’ ဆိုသလုိမ်ိဳးေပါ့ ကြာ ။အခ်က္အလက္ေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာမွတ္ထားေနေပမဲ့လို႔ ဘာမွမတတ္တဲ့သူျဖစ္ႏုိင္တယ္တဲ့ ။ငါတို႔ medical subjects ေတြဟာ lists ေတြသိရုံ နဲ့ေဆးကုလို႔မရဘူး။နားလည္ဖို႔လည္းလိုတယ္ ။ေတာ္ေတာ့ကိုလုိပါတယ္ ။အေၾကာင္းအရာကိုမွတ္မိေနရံု သိေနရံုနဲ႕ေတာ့ မလံုေလာက္ဘူး။ ဆက္စပ္ျပိးေတြးေခၚ္စဥ္းစားတတ္ရမယ္။ အသံုးခ်တတ္ရမယ္။ ငါတို႔ေက်ာင္းသားေတြဟာ မွတ္ဥာဏ္ကိုအမ်ားၾကိးအားကိုးၾကတယ္ ။ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြဟာေတာ္ၾကပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္းမွတ္သားႏိုင္စြမ္းရွိၾကပါတယ္ ။စာလည္းအင္မတန္က်က္ၾကတယ္ ။စာေမးပြဲမွာဆိုလည္း ….စာက်က္စြမ္းရည္ေတာ္ေတာ္ရွိသူမ်ားၾကေတာ့ ေတာ္ေတာ္အမွတ္ေကာင္းၾကတယ္ ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္နားလည္လားဆိုေတာ့ ေက်ေက်လည္လည္သိမွ က်ဳပ္ေရးတယ္ ေျပာတယ္ဆိုတဲ့ေက်ာင္းသားက ေတာ္ေတာ့ကို ရွားတယ္ ။ေတာ္ေတာ္ေလးကိုရွားပါတယ္။ သူတို႔မွတ္မိတာ သူတို႔ေျဖလိုက္တာပဲ ရွိတာ။
ဆိုၾကပါစို႔…..ငါ တတိယႏွစ္တုန္းကဆိုရင္ clinical teachings အေနနဲ႔ system Cardiovascular system respiratory system စသျဖင့္သူတုိ႔နဲ႕ပတ္သက္တဲ႔ history physical examination ေတြကိုဖတ္ရမွတ္ရေလ့လာရတယ္။ ရလည္းရတယ္ ။ဆရာေမးရင္ေတာ့ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္နဲ႕  ေျဖထဲ့လိုက္တာပဲ ။ဒီ မွာ ဘာေၾကာင့္ေမးရတယ္ ။ဘာေၾကာင့္ စမ္းသပ္ရတယ္ဆိုတာကိုေတာ့…မသိရိုး အမွန္ပါ ။သူမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္အေမာင္ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္းမသိ ခဲ့ (ခုေတာ့သိတာေပါ့ )။ ဒါနဲ႕ပတ္သက္လို႕ ငါတို႔ဆရာပါေမာကၡဌာနမွဴးတစ္ဦး ေျပာတာကေတာ့….’ I almost always had to suppress my irritation and anger at the mere mentioning of very unusual and never-ever-encountered esoteric sings of infective endocarditis ie Osler’s nodes, Janeway’s lesions, Roth’s spot and blah, blah, blah…..then ,why on earth did these young pig-heades regurgitate the ingested facts like parrots without knowing the meaning and significance of these physical signs to our very faces ? The answer is simple and plain- because we teach these to the students ; as you sow, so shall you reap ‘ ဆိုျပီး ျငီးျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေတြဟာျဖစ္ရတာေက်ာင္းသားေတြမွာသာအျပစ္ရွိတာမဟုတ္ သင္ၾကားေပးတဲ့ဆရာနဲ႔ system မွာပါ တာ၀န္ရွိတယ္လုိ႔ေျပာခ်င္တာ ။

သူမ်ားႏိုင္ငံကေက်ာင္းသားေတြ ဟာေနာက္ဆံုုးေပၚေတြ႕ရွိခ်က္ေတြ ေဆးကုထံုးေတြကို ေဆြးေႏြးေနၾကစဥ္မွာ….ငါတို႔က အရင္ကသူေတြေတြ႕ရွိသြားၾကတဲ့ရွိခ်က္ေတြကိုေတာင္အရမက်က္ရေသးဘူးဆိုသလိုျဖစ္ေနတာ။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွသူတို႔ကိုမီႏုိင္ပါ့လွ၀ိုင္းေရ ….။

သူတို႔ကငါတို႔ကို informationေလာက္ပဲေပးတာ ။ ဒီဟာက ဘယ္ကေနဘယ္လိုေၾကာင့္ျဖစ္သြားရတာဆိုတာ ေက်ေက်လည္လည္ေျပာျပ ေတြးေခၚသံုးသပ္ျပေပးတဲ့သူ ကအရွားသား ။ ငါးကိုပဲေပးေနၾကတာ …ငါးျမွားနည္းကိုမေပးၾကဘူး ။ငါးကိုေပးၾကေလေတာ့ …..တစ္ခါစားအတြက္ပဲရမွာ ။ အျမဲတမ္း အလုပ္မျဖစ္ဘူး ။ဆိုလုိတာက ဆရာက ဒီစာပုဒ္ကို နားလည္ေအာင္ မွတ္မိေအာင္ရိုက္သြင္းေပးလုိက္ၾကတာ …။အင္း ေက်ာင္းသားကလည္း တသေ၀မတိမ္း လုိက္က်က္ၾကတာ ။ မွတ္မိရင္ ေျဖတယ္ ။မမွတ္မိရင္မေျဖတတ္ေတာ့ဘူး ..။လက္ေတြ႕မွာလည္းသိပ္အသံုးမခ်တတ္ၾကဘူး ။ မွတ္ဥာဏ္ကိုိ အျပည့္အ၀သံုးေအာင္ တြန္းပို႕ေပးၾကတာ….။စဥ္းစားဖို႕ဆိုတာ ငါတို႕အလုပ္မဟုတ္သလိုျဖစ္ေနတယ္။ဘာလို႔ျဖစ္ရတာ ၊ဘာေၾကာင့္ ၊ဘယ္လို ဆိုတာေတြမေမးတတ္ေတာ့ဘူး ။
မွတ္ဥာဏ္ကိုအားကိုးလို႕ကေတာ့ တစ္ေန႕ဒုကၡလွလွေတြ႕မွာပဲ ။ ဦးေႏွာက္ရဲ႕အလုပ္ကိုက ေမ႔ဖို႔ပဲေလ ။ေမ့မွာပဲ။ ဆရာၾကီးတစ္ပါးကေတာ့ ခု အသက္ၾကီးလာေတာ့ စာေတြကိုသိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး ။ ငယ္ငယ္တုန္းကလိုဦးေႏွာက္ကလည္းမထက္ေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ စဥ္းစားေတြးေခၚနည္းကို ပဲအားကိုးရေတာ့တယ္ လို႔ေျပာဖူးတယ္ ။ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာၾကီးေတြ ေ၇ာဂါတစ္ခုနဲ႕ပတ္သက္လို႕ စဥ္းစားေတြးေခၚဆက္စပ္ျပတာ အင္မတန္ အံ႕ၾသဖို႔ေကာင္းတယ္ ။သိပ္လွတယ္။သူတို႔ကလည္းစဥ္းစားနည္းေတြးနည္းကိုအေလးေပးတာ၊ အခ်က္အလက္ဆိုတာ မွတ္လုိက္ေမ့လိုက္ပဲေလ။မွတ္ပံုမွတ္နည္း ေတြးပံုေတြးနည္းက အခရာလို႔ေျပာတယ္ ။ ခက္တာက အဲလို လမ္းညြန္ျပသေပးတဲ့ဆ၇ာၾကီးေတြဆိုတာကလည္း သူ႔အလုပ္နဲ႔သူရႈပ္ေနတာဆိုေတာ့… ငါတို႔နဲ႔အျမဲထိေတြ႕ေနနိုင္တာမဟုတ္ဘူး ခဏတျဖဳတ္ေလာက္သာေတြ႕ၾကရတာေလ ။ ငါတို႔နဲအျမဲတမ္းေတြ႕ရတာက သူတို႔ေလာက္ မဟုတ္တဲ့ ဆရာေတြေလ …။

ဒီလုိ စဥ္းစားနည္းကို သိပ္အသံုးမျပဳဘဲ မွတ္ဥာဏ္ကိုခ်ည္း လြတ္သံုးေနတာဟာ education system ရဲ႕ပေယာဂမကင္းဘူး လို႕ငါေတာ့ျမင္တယ္ ။system ကိုက exam-oriented systemဆိုေတာ့ စာေမးပြဲေအေရးသာအဓိက ၊စာေမးပြဲေအာင္ေ၇းသည္သာမဓာန ၊ စာေမးပြဲေအာင္ေ၇းသည္သာ ပထမ ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ ။စာေမးကပြဲေအာင္ဖို႕အတြက္ဆိုရင္ five stars ေတြကိုေစာင္းေပးက်က္ၾကတယ္ ။ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔အတြက္ကေတာ့ ဒီေလာက္က်က္ရင္ကို ရေနျပီဆိုေတာ့ သိပ္အပင္ပန္းမခံၾကေတာ့ဘူး ။ဒီေတာ့ ၁၀ ပုဒ္ေရြးက်က္လို႕ ၆ပုဒ္နီးပါးတိုးျပီး ေအာင္သြားသူေတြလည္းမရွားလွ ။ကံေကာင္းရင္ ဂုဏ္ထူးမွတ္နားပင္၀ဲလို႕…၀ဲလို႕ ပဲ လွ၀ိုင္းေရ။
ျပိးေတာ့ ေအာင္ဖုိ႕အတြက္ ဘယ္text bookေတြကုိမွဖတ္ေနစရာမလိုိေတာ့ဘူး။ဖတ္လည္မဖတ္ၾကပါဘူးအမ်ားစုက…။မဖတ္ၾကေတာ့တဲ့အျပင္ ရွိျပီးသားsimplified handouts ေတြကိုေတာင္ ပိုျပီး လုပ္ပစ္ၾကတယ္။ေဆးပညာမွာသူမ်ားႏိုင္ငံေတြနဲ႕မ ယွဥ္နိုင္တာဘာဆန္းလို႕လဲ။ သူတို႔ဆီမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ဖတ္ၾကျပီး ေနာက္ဆံုးေတြ႕ရွိခ်က္ေတြကို ေက်ာင္းသားခ်င္ေဆြးေႏြးေနၾကခ်ိန္မွာ ဒို႕ဆီကေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ စာေမးပြဲကိုအမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ေအာင္ဖို႕အေရး တိုေတာင္းပိုေကာင္းဆိုတဲ့ မွတ္စုေတြကို ရသမွ်လုိက္စုုျပိး ျပဲေနေအာင္က်က္ေနၾကရတယ္ ။(အာျပဲေအာင္ )

ဒီလုိလုပ္ျပီးအမွတ္ေကာင္းတာကိုပဲ မသိတဲ့သူေတြက အထင္ေတြလြတ္ၾကီးၾက…။အမွတ္မ်ားဖို႕  သည္သာသူတို႕ရဲ႕ အႏၱိမပန္းတိုင္ေတြျဖစ္ကုန္ၾက ။အားက်အတုယူမႈေတြလြဲမွားကုန္ၾက ။
အတန္းမွန္မွန္တက္ေရးမတက္ေရးကိစၥ ၊ က်ဴရွင္ကိစၥ ၊ ဆရာေပၚမူတည္ျပီး (စာစစ္သူေပၚမူတည္ျပီး) အမွတ္ေတြ ကြာၾကတာေတြကေတာ့ သိပ္အေရးမပါေလာက္ဘူးထင္လုိ႕ထည့္မေျပာျပေတာ့ပါဘူး ။
ဒါေတြကေတာ့ငါတို႔တကၠသိုလ္ကအားနည္းခ်က္ေတြကို ရင္နာနာနဲ႕ေျပာျပတာပါ ။ အားသာခ်က္ေတြလည္းအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္ ။
ေနာက္မွပဲ ငါဆက္ေျပာျပေတာ့မယ္ .။။

က်န္မာေရးဂရုစိုက္ေနာ္ လွ၀ိုင္း။ ေကာင္းေကာင္းေနေနာ္ ။