သူ …ကၽြန္မတို႕ ခ်စ္ေသာ….

စာသင္ခန္း ပူအံုအိုက္အတြင္းမွာ  စိတ္မပါ့တပါ ၀င္ထိုက္ကာ   အတန္းေရွ႕က ဆရာတစ္ေယာက္၏ နႈတ္မွ    ကၽြန္မတို႕ ေသေသခ်ာခ်ာ အဓိပါယ္နားမလည္ေသာ ၊     မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ၾကည့္ရန္ခဲခက္ေသာ  စာေတြကို ရပ္တန္႔ျခင္းအလ်ဥ္းမရွိ      ခရားေရလြတ္တစ္တြတ္တြတ္       အန္ထုတ္လုိက္သည့္စကားလံုးေတြေနာက္       ရသမွ် ကို      အေျပးအလႊား     အေမာတေကာ လိုက္ေကာက္ယူ     စုေဆာင္း    မွတ္သား    သိုမွီး ရင္း     အခ်ိန္ တစ္နာမွ ေနာက္တစ္နာရီ     ကုန္ဆံုးေစကာ      ေက်ာင္းဆင္းမွ ေခါင္းက အံုခဲခဲက်န္ရစ္ကာ ဘာမွ မသိေတာ့တာမ်ိဳး ျဖစ္ရ ၊ စိတ္ညစ္ရသည္ တို႕ကို    တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာငး္ၾကီးျမည္းခြင့္ရေလျပီ ။  ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းက မိန္းကေလးအမ်ားစု တက္ေရာက္သည့္ သူနာျပဳတကၠသိုလ္ ၊မႏၱေလး ။

စာေတြက မ်ားရ ၊ ရႈပ္ေထြးရသည့္အထဲ      သင္သည့္ဆရာက စာေတြခ်ည္းေျပာျပသြားေသာအခါ      ကၽြန္မ၏ မ်က္ေတာင္ေတြသည္ စင္းကနဲ ၊      လက္ခ်ာမွ မဆံုးေသးခင္     နဖူးျပင္ နွင့္ စာေရးခံု သည္ ”ဒုံုး ” ခနဲ ။ လူလည္း အိပ္ေပ်ာ္တစ္၀က္မွ ဆတ္ခနဲ လန္႕ႏို္း ။ မိမိအျဖစ္ကို ေဘးမွ ၊ ေနာက္မွ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျမင္ေတြ႕သြားမွာ ဆိုး သည္ေၾကာင့္လည္း မသိမသာ ေစာင္းငဲ့ရင္း  အရွက္ေျပ ျပံဳ းျပ ရ။  ကိုယ္ေနဟန္ထားကို ျပန္ျပင္ရင္း ၊ ခါးကိုမတ္ ၊ ေအာက္ဘက္ကို ေျပေလ်ာ့က်ေနသည့္ ဆံစ ကို သပ္တင္ကာ အတန္းေရွ႕ white board     ၾကီးေပၚမွာ Marker pen  နဲ႕ ေရးခ်ထားသည့္  ( ကၽြန္မ သတိလြတ္သြား၍ နားမလည္လိုက္ေတာ့သည့္ ) စာမ်ား၊   equations မ်ား ၊ formula  မ်ား  ၊  ကၽြန္မမရင္းနီးေသးသည့္   latin စကားလံုးမ်ား ကိုျမင္ရ ၊ ထို႕ျပင္  မိုက္ၾကီးကို ဟန္ပါပါ ခဲထားေသာလည္း  အနိမ့္အျမင့္ အေလ်ာ့အတိုး မရွိသည့္ အသံျဖင့္ (mono tone ျဖင့္)  စာ  သင္ေနေသာ အသံကိုၾကားရျပန္ေတာ့ အရွက္ ကို မငဲ့ နုိင္ ၊  အေၾကာက္နွင့္ အားနာမႈအလ်င္းမရွိေတာ့ဘဲ မ်က္ေတာင္ က တစ္ဖန္ ျပန္၍ စင္း ခနဲ…။

ထုိဘာသာရပ္ေတြက english လို သင္ရ၍ နားလည္ရန္မလြယ္သျဖင့္ ပ်င္းစရာေကာင္းသြားတာကို ထားအံုး ။   ျမန္မာလို သင္ရ ဖတ္ရသည့္ ျမန္မာစာကိုပင္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ မသင္ျပတတ္ပါက အင္မတန္ ျငီးေငြ႕စရ ာ ေကာင္းသြားတတ္ေသးသည္မဟုတ္ေလာ ။ ဆရာႏွင့္ တပည့္ အဆက္အဆံ အသြားအျပန္နညး္လွေသာ စာသင္ၾကားနည္း (one way teaching ) ေၾကာင့္ ပို၍ ျငီးေငြ႕စရာေကာင္းသြားဟန္တူသည္ ။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ထုိသို႕ျဖစ္ေနတာလားဆိုေတာ့လည္းမဟုတ္ ။ ကၽြန္မ နွင့္ အတူထို္င္သည့္ အတန္းေဖာ္ေတြလည္း ထို႕နည္း လည္းေကာင္း ။

ထိုပ်င္းရိျငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းသည့္  စာသင္ၾကားမႈ ပံုစံကို အလဲထိုးခ်ပစ္သည့္ ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္  (ကံေကာင္းေထာက္မစြာ)  ကၽြန္မတို႕ ၾကံဳခဲ့ရေလသည္ ။  သူ ကား ျမန္မာစာ သင္ၾကားေပးေသာ ျမန္မာစာကထိက ဌာနမွဴး ဆရာၾကီး ဦးစိန္၀င္း ။

ဆရာၾကီးက အသက္ 5၀ အရြယ္ ၊ လူလံုး လူဖန္ခပ္ေသးေသး ပါးပါး  ပု ပု ။ အသားညိုတာထက္ မည္းသည္ ့ဘက္ကို ပိုသန္းသည္ထင္ပါသည္။ မည္းေပမဲ့ေခ်ာ့ကလက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေနာင္တြင္ေတြ႕ရေလသည္ ။ ဆရာၾကီးသည္  ကထိကဌာနမွဴးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကထိကၾကီးတစ္ေယာက္လို ဟိတ္မရွိ ဟန္မရွိ ။ အသက္ 50 အရြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႕ ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ။ ရုပ္ရည္သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္မဟုတ္ေသာ္လည္း ဆရာ့မ်က္နွုာသည္ အျမဲၾကည္ညိဳစရာ ။ ျမန္မာစာဌာန နွင့္ အျခားေသာ ဌာန ရွိဆရာ ၊ဆရာမမ်ား အခ်ိဳ႕ထက္ အသက္အ ရြယ္ၾကီး ေသာ ၊ ထို႕ျပင္ ျမန္မာစာဌာနတြင္ ရာထူးအၾကီးဆံုးျဖစ္ေသာ္လည္း  လက္ေအာက္ငယ္သား ဆရာမ်ားေလာက္ပင္ ေၾကာက္စရာ မလို  ၊ လြတ္လပ္ေပါ့ပါး သည့္ ဆရာ ။ ရိုးသာေသာ၊ ေစတနာထားေသာ အရိပ္အေယာင္မ်ား မ်က္ႏွာ ညိုမည္းမည္းေပၚတြင္ အထင္းသား ေပၚလြင္ေနသည့္ ဆရာ ။ စာသင္ အင္မတန္ေကာင္းသည့္ ဆရာ ။ ေငြေၾကးမျပည့္စံုေသာ္လည္းဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္၏ အရည္အခ်င္းေတြသ ူ႕မွာ အျပည့္  ႏွင့္ ဆရာ ။

ကၽြန္မမွတ္မိပါေသးသည္ ။ ပထမဆံုးစာသင္ရက္က  ဆရာက စာသင္ခန္းတြင္းကို ခပ္ေအးေအးလူလူပင္ ၀င္လာသည္ ။ ကၽြန္မတို႕ကလညး္ ျမန္မာစာ ဌာနမွဴးစာလာသင္မည္  သတင္းၾကားကတည္းက အေနကခပ္ၾကံဳ႕ၾကံဳ႕ ျဖစ္ခ်င္ေနျပီ ။ မလႈပ္ရဲ ၊ အသံမထြက္ရဲ ။ သူ႔လက္ထဲကိုင္လာတာက ဖတ္လက္စ ျမန္မာ၀တၳဳစာအုပ္တစ္အုပ္ ၊ ေရာက္သည့္ေနရာကို လက္ညိႈးရိႈ ထားသည္။  စာသင္ခန္းတြင္းေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း stage ေပၚရွိ စားပြဲေပၚ တစ္ေစာင္းလႊဲထုိင္လုိက္သည္ ။ ( ထုိင္ရန္ ထိုင္ခံုေပးထားပါလ်က္နွင့္ ) ။  ေဘးတြင္ ခ်ေပးထားသည့္ မိုက္ကရိုဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္ကာ မိမိကိုယ္မိမိ  မိတ္ဆတ္ေပးသည္ ။ ဆဏတြင္းခ်င္းမွာပင္ ဆရာ ၾကိးနွင့္ ကၽြန္မတို႕  ရင္ဘက္ခ်င္း ဂ်ပ္ပင္ထိုး မိၾကျပီ ။ ခဏေလးမွာပင္ ကၽြန္မတို႕ တင္းေန ၾကပ္ေနသည့္စိတ္ေတြ က ေျပေလ်ာ့က်ကုန္သည္ ။ လႈပ္ရဲ လ်ားရဲ ၊ ျဖစ္လာသည္ ။ ဆရာက သူတစ္ေယာက္တည္း မေျပာ ။ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ပါ အျပန္အလွန္ေျပာခြင့္ေပးသည္ ။ အခိ်န္တစ္နာရီျပီးတစ္နာရီ ဆရာမေတြ ေျပာတာကိုပဲနားေထာင္လာရသည့္ ကၽြန္မတို႕မိန္းကေလးေတြ ၊ စကားမေျပာရရင္ ေလျဖတ္ေတာ့မတတ္ ၊  ေပါက္ကြဲထြက္မတတ္ျဖစ္တတ္သည့္ ကၽြန္မတို႕ေတြ အဖို႕ စိတ္ထြက္ေပါက္ရေလျပီ ။ စာသင္ပထမေန႕က     ဖြင့္ထားလက္စ ျမန္မာစာ ျပဌာန္းစာအုပ္ ကို မထိလုိက္ရပါေျခ ။ ကၽြန္မတို႕ ကို စာရြက္ထဲမွာ မိမိအေၾကာင္း နွင့္ အနွစ္သက္ဆံုးစာေရးဆရာ ၊ ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ စာအုပ္အေရအတြက္၊ ထိုထဲကမွ မိမိအၾကိဳက္ဆံုး၀တၳဳအမည္ နွင့္ ထို ၀တၳဳ၏ အက်ဥ္း ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရသည္ကိုပါ ေရးခုိင္းသည္  ။  ဆရာ့လက္ခ်ာခ်ိန္သာေက်ာ္လြန္သြားသည္ ။ ကၽြန္မတို႕ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ခ်ိန္မရလိုက္ ။ ကၽြန္မတို႕ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ရေသာ interactive learning  ပံုစံကို  လက္ေတြ႕  ျပသသြားေလသည္ ။

ေနာက္ေန႕ေတြ ျမန္မာစာသင္ခ်ိန္ ဆရာၾကီး၀င္ရတိုင္း ( တစ္ခါတစ္ရံ  ဆရာငယ္ေတြလာသင္ခိုင္းသည္) stage ေပၚရွိ စားပြဲေပၚ တင္ပလႅင္ေခြျပီးထိုင္ကာ   ”ကိုင္းငါ့တပည့္တို႕ စလိုက္ၾကရေအာင္ ”  အစခ်ီကာ သူဖတ္ခဲ့ရသည့္ စာတစ္အုပ္ထဲမွ (စာတုိထဲမွ ျဖစ္ေစ ၊ ၀တၳဳ ထဲမွျဖစ္ေစ)အေရးအသားေကာင္းမြန္ပံု ၊  ဇာတ္ေကာင္ေတြအေၾကာင္း ၊ ဇာတ္လမ္းဖြဲ႕စည္းပံု ၊ ဇာတ္ေကာင္၏ စရိုက္ ေတြကို ပါ ထုတ္ႏႈတ္ေျပာျပသြားသည္  ။ ဆရာက အေျပာလည္းေကာင္း ေတာ့ ကၽြန္မတို႕ အာရံုက သူ႔ေပၚမွာ ျပံဳက်ေနသည္ ။ အရႊန္းလည္းေဖာက္သည္ ။ ကၽြန္မတို႕ ”၀ါးခနဲ” အားရပါးရရယ္ၾကရသည္ ။ ”ေဟး ”ခနဲ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကသည္ ။ ဆရာရဲ႕ ၀တၳဳဇာတ္ေၾကာင္းလည္းျပီးသြားသည့္အခါ  ……

” ကိုင္း ခုနက  ဆရာ ေျပာျပသြားသလိုပဲ မင္းတို႕ကိုေပးထားတဲ့ ျပဌာန္းစာအုပ္ထဲက စကားေျပတစ္ပုဒ္ေလာက္ကို ဖတ္ျပီး ဇာတ္ေကာင္ေတြ အေၾကာင္း နဲ႕ စရိုက္သဘာ၀ ၊ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ကိုယ့္ဘာကိုယ္ ဖတ္ျပီး ထုတ္ၾကည့္ပါ ။ မင္းတို႕အကုန္လံုး ျမန္မာေတြခ်ည္းမဟုတ္လား …ဟဲဟဲ”   ။       ဆုိျပီး သူ႕လက္ခ်ာကိုသိမ္းေလသည္ ။

ဆရာက စာဖတ္နာသည့္ စာသမားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ဗဟုသတ အထူးျပည့္စံုသည္ ။  ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို စာေရးဆရာၾကီးမ်ား အေၾကာင္းကို ေျပာျပတတ္သည္ ။ အားက်အတုယူဖြယ္ စရိုက္ နွင့္ အမႈအက်င့္ေကာင္းမ်ားကို လက္ညိႈးထိုးေထာက္ျပသည္ ။ ရယ္စရာ ဘ၀အေမာေျပစရာမ်ားလည္း ပါသည္ ။ ၀မ္းနည္းစရာ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ရာလည္းပါသည္ ။  သာဓုဆိုတာက ဘယ္လိုမ်ိဳး ၊ ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္းကေတာ့ ဘယ့္နွယ္၊ ေငြတာရီ ၊ ဥိးေဖေမာင္တင္ ၊ ဒဂုန္တာရာ ၊ ဆရာတင္မိုး ၊ ေန၀င္းျမင့္ တို႕ အေၾကာင္း သုတ ရဖြယ္ အတုယူဖြယ္ ေျပာျပေတာ့ တစ္ေထာင့္တစ္ည ပံုျပင္ေတြကို နားေထာင္ေနရသလို ။ ဖတ္သင့္ ဖတ္ထိုက္ သည့္ စာအုပ္မ်ားကို လည္း ညႊန္ျပေပးသည္ ။ (ထိုစဥ္က စာအုပ္ထဲလိုက္မွတ္သားထားေသာ္လည္း ခု ခ်ိန္ျပန္ရွာဖတ္မယ္လုပ္ေတာ့ မေတြ႕ေတာ့ျပီ)  ။  ဆရာၾကီး၏ အေဟာအေျပာ အသင္အျပ လမ္းညႊန္ေကာင္းမႈတို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္မသည္ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္ထဲမွ စာအုပ္အေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ ။ အရသာခံတတ္ခဲ့ရသည္ ။

ဆရာၾကီးသင္ရမည့္အခ်ိန္ဆို လ်င္ ကၽြန္မတို႕ အလိုလို ေပ်ာ္ေနတတ္သည္ ။ ဆရာၾကိး စာသင္ခန္းအတြင္း၀င္အလာကို ေမ်ာ္ ေနတတ္သည္ ။ ဘာေၾကာင့္နည္း ။ ဆရာက တျခားေသာ ဆရာေတြလိုမဟုတ္ ။ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ မထား ။ သူ ႔ သင္ျပနည္းကလည္း သူမ်ားေတြလို မဟုတ္ ၊ တမူထူးသည္ ။  တျခားေသာဆရာေတြက စာသင္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မတို႕ကို ျငိမ္နားေထာင္၊ စကားမေျပာနဲ႕ တားျမစ္သေလာက္ ဆရာက ကၽြန္မတို႕ကို စကားေျပာခြင့္ လြတ္လပ္စြာေတြးေတာခြင့္ ျငင္းခြင့္ ေပးထားသည္။ ဆရာကစကားတစ္ခြန္း ေျပာ၍ ျငင္းစရာရွိပါက ခ်က္ခ်င္းလက္ေထာင္ကာ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကလို႕ရသည္ ။ ဟုတ္သြားပါကလည္း ေဟးခနဲ တညီတညာ ေအာ္ၾကသည္ က ေပ်ာ္စရာ ။ အတန္း၏မည္သည့္ ေနရာမွ တပည့္ေက်ာင္းသားမဆို ဆရာၾကီးကို လက္ေထာင္ကာ လွမ္းမေျပာ၀ံ့သူမရွိ ။ဆရာနွင့္တပည့္အၾကား အေၾကာက္တရား သုည ။ အဆင့္အတန္း ကြာျခားခ်က္မထား ။အေၾကာက္တရား မလႊမ္းမိုးေသာ စာသင္ၾကားမႈသည္ ဥာဏ္ကြန္႕ျမဴးေလသည္။ အေတြးေတြ ဆန္႕ ထုတ္ႏုိ္္င္ေလသည္ ။ ဆရာ့ကို မေၾကာက္ၾကေသာ္လည္း ခ်စ္ၾကသည္။ ရိုေသေလးစားၾကသည္။

ဆရာက တကၠသိုလ္ ေရာက္ေနသည့္ ကၽြန္မတို႕အရြယ္ ေတြကို ကေလးလို႕ ျမင္သည့္ အတြက္ အၾကီးတစ္ေယာက္က ကေလးတစ္ေယာက္ကို စ သလို မ်ိဳး က်ီစားသည့္အခါလည္း ရွိသည္ ။ ကၽြန္မတို႕အတန္းတြင္ ”ေမာင္ေမာေရွ” ဟု ေခၚသည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ပါသည္ ။ ဆရာၾကိးက roll call ေခၚတိုင္း ထုိနာမည္ကို ” ေမာင္ ေမာ ေရွ ” ဟုေခၚရမည့္အစား ” ေမာင္ေမာင္ေရွ”   ဟု တမင္လြဲ၍ေခၚေလ့ရွိသည္။ ဒါကို ေက်ာင္းသား က မွတ္သားထားဟန္တူသည္ ။  welcome ceremony ေ၇ာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ခ်င္း စင္ျမင့္ေပၚတက္၍ မိမိကိုယ္ကိုယ္ မိတ္ဆက္ၾကရသည္။ ထိုေက်ာင္းသားအလွည့္ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က ” ေမာင္ေမာေရွ ” ပါ။ ဒါကို တစ္ခ်္ိဳ႕ မသိနားမလည္တဲ့ သူေတြက ေတာ့ ”ေမာင္ေမာင္ေရွ ” လို႕ လြဲမွားစြာ  ေခၚၾကေၾကာင္း ျပန္ေျပာေတာ့ ေရွ႕ဆံုးအတန္းမွာ အျခားေသာ ဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္အတူ ထိုင္ေနေသာ ဆရာၾကီးက မျပံဳးဘဲ ၀ါးလံုးကြဲ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ေလသည္ ။ စိတ္ထင့္ျခင္း စိတ္ဆိုးျခင္း မရွိ၊ မာန္မာန အလ်ဥ္းမရွိသည့္ ဆရာၾကီးေပတည္း ။

ဆရာၾကီးနွင့္ ပတ္သက္၍ ခ်စ္စရာ ေကာင္းပံု အမွတ္တရ တစ္ခုလည္းရွိေသးသည္ ။ တစ္ခါတုန္းက ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က ေန႕ခင္း 2 နာရီေလာက္ ၾကီး  ေရွ႕လက္ခ်ာအျပီး ေနာက္လက္ခ်ာတစ္ခု မလာခင္စပ္ၾကား လစ္ထြက္လာသည္ ။ ေနကလည္း ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ပူေနသည္ ။ ေနပူရသည့္အထဲ ထီးလည္း ပါမလာ ။ (ပါလာလည္း ထီးထုတ္ေဆာင္းလို႕မျဖစ္၊ ဆရာေတြေတြ႕သြားမွျဖင့္ ) ။ ေက်ာင္းေတာင္ဘက္လမ္းၾကားအတိုင္း ဆရာေတြ မျမင္ မေတြ႕ ႏုိင္ေအာင္  ခပ္သုတ္သုတ္ ေလး လစ္ထြက္လာသည့္ သုတ္သုတ္ျပာျပာ တပည့္ မေလးတစ္ေယာက္ …။ မေတြ႕ခ်င္ပါဘူးဆိုမွ  ခ်ိန္းထားသလားေအာက္ေမ့ရေလာက္ေအာင္  တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ပင္  ဆရာတစ္ေယာက္ ႏွင့္ ပက္ပင္း၀င္တိုးေလျပီ။ ဟိုးေရွ႕ က မီးခိုးလံုး အူေနေအာင္ထြက္သည့္ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ တထုတ္ထုတ္ ခုတ္ေမာင္းလာသည္ကား တျခားမဟုတ္ ႏုိင္ ၊ ျမန္မာစာကထိကဌာနမွဴး ဆရာၾကီး ဦးစိန္၀င္းပင္ျဖစ္ရမည္ ။ စိတ္ထဲ ဗေလာင္ဗလဲ  သူခိုးလူမိ ၾကံရာမရ ျဖစ္ေနခုိက္ ဆရာၾကီးက ဆုိက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ပင္ ။

” ဟဲ့ မိ……(ဆရာၾကီးက ကၽြန္မတို႕အားလံုးကိုသိသည္) ဒါက ဘယ္သြားမွာတုန္း၊ ေက်ာင္းခ်ိန္ၾကီးေလ ။ လက္ခ်ာရွိတယ္မလား ။ ဘယ္လစ္တာတုန္း ”  ဆိုျပီး ျပံဳးစိျပံဳးစိႏွင့္ ေမးေတာ့

”  ဟုတ္ဆရာ လက္ခ်ာရွိတယ္။  ေနာက္တစ္ခ်ိန္ဆက္မတက္ခ်င္ေတာ့လို႕ ဆရာေတြမသိေအာင္ လစ္ထြက္လာတာ ဟီး ” ဟုသာ ဇတ္ကေလး ပုျပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရေတာ့သည္ ။

” ခုဘယ္ျပန္မွာတုန္း  ”

” အေဆာင္ျပန္မွာ ဆရာ”

”ဘယ္နွယ္ ေနပူၾကီးထဲမွာ ထီးလဲမပါ ၊ ညည္းအေဆာင္က ဘယ္နားမွာလဲ ”

”ဟိုး ေလးျပ ငါးျပေလာက္ ေလွ်ာက္ရင္ေရာက္တယ္ဆရာ”

”ကိုင္းကိုင္း ဒါဆိုလည္း ဆရာ့ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ ” ဆိုျပီး ေနပူေခါင္ေခါင္ၾကီးမွာ ထီးမပါ ဘဲ အေဆာင္ကို ျပန္လစ္ေျပးတဲ့ သူ႕တပည့္ ကို အေဆာင္ေပါက္ေရာက္သည္ အထိ သူ႕ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ျပန္လိုက္ပို႕ေပးသည့္ ွဆရာ ။

ဆရာၾကီးသည္ သူ႕တပည့္ေတြႏွင့္ သည္မွ် ေလာက္ သင့္တင့္သည္ ။ တစ္ဦးေမတၱာ တစ္ဦးမွာ ဆိုသည့္အတိုင္း  ဆရာၾကိးဆိုသည့္ ဂုဏ္ကို ေရွ႕တန္းမတင္ေသာဆရာၾကီး ၊ တပည့္ေတြကို သားသမီးသဖြယ္ ဂရုစိုက္ေသာဆရာၾကီးကို ကၽြန္မအပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားတပည့္တိုင္းက ခ်စ္ခင္ၾကသည္ ။
” မင္းတို႕ အတန္းမွန္မွန္တက္ရမယ္။ roll call  အေရးၾကိးတယ္” ဟု တစ္ခါမွ မေျပာေသာ္လည္း  သူ႕ လက္ခ်ာသည္ အျမဲတန္းလူျပည့္သည္ ။

ထို႕ျပင္ ဆရာၾကီးသည္ သူ မလုပ္ႏုိင္ေသးေသာ ၊ ေနာင္အေကာင္အထည္ေဖာ္မည္ျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ာ း ၊ စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ား ကို ကၽြန္မတို႕ကို ေျပာျပတတ္သည္ ။  စာေရးဆရာမ်ားကို ဖိတ္ၾကား၍ စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားလုပ္ျခင္ေၾကာင္း ၊  ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း စကားရည္လုပြဲမ်ား၊ နံရံကပ္စာေစာင္မ်ားထုတ္ေ၀ေရး ၊ စသည္စသည့္ ယခု သူအေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္လုပ္ခြင့္မရ၊ မလုပ္ႏုိင္ေသးေသာ္လည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ မွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို မေမာႏုိင္မပန္းႏုိင္ေျပာျပရွာသည္။

အၾကီးေတြက ပဲ ေရွ႕တန္းေနရာမွာ ေနရာယူေနၾကသည့္ ပညာေရးစနစ္အတြင္းမွာ  သူတပည့္ေတြကို ေျခခ်ဳပ္ လက္ခ်ဳပ္ မျဖစ္ေစလို ။ ေရွ႕ထြက္ေစလိုသည္။ အားလံုး ပါ၀င္ ေစလိုသည္ ။ ဒိေက်ာင္းမွာေန …သည္ ပညာဘဲ ရမယ္ မျဖစ္ေစလို ေပ ။ အျမင္က်ယ္ေစလိုသည္။ သူ႕တပည့္မ်ားကို ဘက္စံုေစလိုသည့္ ဆရာ ။ တကၠသိုလ္၀င္းၾကီးထဲ ေရာက္သည္နွင့္ ေျခေထာက္ ျပတ္သည့္ ဘ၀-မ်ိဳးမျဖစ္ရေလေအာင္ ေျခေထာက္ျပန္တပ္ေပးလိုသည့္ ဆရာ…ကၽြန္မတို႕ အားလံုး ခ်စ္ေသာဆရာ  …ယခု သူမရွိေတာ့ေလျပီ ။

ေသမင္းရယ္ သင္း အေကာင္းၾကိဳက္လြန္းလွတယ.္ ။

ငါတို႕ခ်စ္တဲ့ဆရာၾကီးကို ငါတို႕နဲ႕ ေ၀းရာကို ေခၚသြားေပမဲ့ ငါတို႕ တစ္ေန႕မွ မေမ့ ။

ဆရာမရွိေတာ့တာ ၾကာျပီျဖစ္ေပမဲ့ ကၽြန္မတို႕ရင္ဘက္ထဲမွာ ဆရာဟာ အျမဲရွိေနဆဲပါ။ ဆရာမေသပါ ။

ဆရာ့ေျခကို နင္းႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႕ အာမ (ရဲရဲ) မခံ၀ံ့ ေပမဲ့ ဆရာ့ေျခလွမ္းေတြကိုအတုယူႏုိင္သမွ်ယူျပိး ေနာင္လာမဲ့ ေမာင္ေလး ညီမေလးေတြကို ကၽြန္မတို႕ ရခဲ့တဲ့ဘ၀ထက္ ပိုမို ျမင့္မားတဲ့ ဘ၀-ကို ရေစဖို႕ ျမွင့္တင္ေပးႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ့မယ္ဆရာ….။ ဆရာသည္ ကၽြန္မတို႕ဘ၀ေတြ ရဲ႕   ဓူ၀ံၾကယ္ ပါဆရာ ။

ရဲ ရဲ