ငယ္ခ်စ္ နဲ႕ ခဏတာ

ဟိုတစ္ေလာက ကၽြန္ေတာ္ ကိစၥတစ္ခုနဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာအေရာင္းဆိုင္ကိုေရာက္ျ

ဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ဦးဇင္းတစ္ပါးရဲ႕ အသစ္စက္စက္ ကြန္ပ်ဴတာစက္ကေလးက ခ်ဴခ်ာလာလို႕ ၀ယ္ခဲ့တဲ့ဆုိင္ကိုျပန္ျပတာ ။ စက္ရဲ႕ ခ်ိဳ႕ယြင္းတဲ့ အပိုင္းကို ေျပာျပတယ္ ။ ဆိုင္ရွင္ကလည္း အတြင္းထဲ၀င္သြားျပဖို႕ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ဥိးဇင္းရယ္ စက္ကေလးကို မျပီး အတြင္းဘက္ မွာ စက္ျပင္ေနတဲ့သူေတြဆီ ေရာက္သြားၾကတယ္ ။

သူတို႕ အလုပ္လုပ္တဲ့အခန္းက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးရယ္ ။ 10 ေပ ပတ္လည္ ေလာက္ရွိမယ္ ။ အဲဒီထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာ ကိုယ္စီနဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့  ကြန္ပ်ဴတာကၽြမ္းက်င္ ပညာရွင္လို႕ပဲ ဆိုၾကပါစို႕  3 ေယာက္ကိုေတြ႕တယ္ ။ သူတိဳ႕ အလုပ္ေပၚမွာ အာရံုအျပည့္ ။ အခန္းတြင္းကလည္း ကြန္ပ်ဴတာ အေကာင္းေတြေရာ အပ်က္အစီးေတြေရာ ၊ ဖြင့္ထားတဲ့ စစ္စတမ္ပံုးေတြေရာ ၊ ၀ါယာၾကိဳး အေရာင္စံု က  သပြတ္အူလို ရႈပ္ရႈပ ္ေထြးေထြး။ ဖုန္းလိုင္းေတြ ကထြက္လာတဲ့ ၀ါယာၾကိဳးေတြ…..။ လူေျခခ်စရာေနရာ အနည္းငယ္သာက်န္ေတာ့သည့္ အလြန္ ရႈပ္ပြေနသည့္ ထိုအခန္းတြင္း ကို ၀င္သြားရေတာ့……၊ ေနာက္ျပီး အလုပ္ေပၚမွာ အာရံုအျပည့္ ေရာက္ေနသည့္ ထို ကြန္ပ်ဴတာကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ ေလး၏ မ်က္နွာ ၊ ေမာက္စ္ေပၚက သူ႕လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား၏ အလြန္လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္စြာ ေရြ႕ ရွားေနမႈ ေတြကို ေတြ႕ရေတာ့…..၊ ငယ္ခ်စ္ကိုေတြ႕ျမင္လိုက္ရ ခံစားလိုက္ရသလို ။ ရင္းႏွီးမႈ အနည္းငယ္မွ်သာက်န္ရစ္ေတာ့သည္ လြမ္းဆြတ္တမ္းတ ျခင္း စိတ္ကေလးက ရင္ထဲမွာ အေျပးအလႊား…၊။
ဟိုအရင္က ခ်စ္ခဲ့ေပမဲ့ အခု အေျခအေနအရ အခ်စ္သစ္က တစ္ေယာက္ျဖစ္လို႕ေနျပီ ေလ ။ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ျဖစ္ေနသည့္ခံစားမူမ်ိဳးခံစားရျပီးသည့္ေနာက္အလိုလိုေနရင္းက မ်က္ရည္ လည္သလို ။။ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းေနတာ..။ သူ႕ကို လြမ္းေနတာ ။

ဟိုး လြန္ခဲ့ေသာ 6 ႏွစ္ ခန္႕ ….

ကၽြန္ေတာ္က 10 တန္းေအာင္ျပီးလို႕ အစ္မ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ရဲ႕ မိတၱဴဆိုင္မွာ ၀င္အလုပ္ကူလုပ္ခဲ့တယ္ ။ တဖက္ကလည္း ဆိုင္အတြင္းမွာရွိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာစာစီဖို႕ရန္ ထားထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ တစ္လံုး ကို ဟုိစမ္းသည္စမ္း ကိုင္တြယ္စမ္းသပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ကြန္ပ်ဴတာကို အစြဲၾကီးစြဲလမ္းခဲ့ဖူးတယ္ ။ စားလည္းသည္စိတ္၊ သြားလည္းသည္စိတ္ ၊ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ သူ႕ ကို ထည့္ မက္ေနခဲ့ရေလာက္ေအာင္ …။  ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ စာအုပ္စာတမ္းေတြကို စာအုပ္ဆုိင္ ကေန ၀ယ္ဖတ္တယ္ ။ ရွိတဲ့ အိမ္က ငွားဖတ္တယ္ ။ အဲဒီထဲကအတိုင္း လုိက္ လုပ္ စမ္းသပ္ၾကည့္ ။ လုပ္နည္းအသစ္တစ္ခု ခုမ်ားေတြ႕ခဲ့ရင္  ေပ်ာ္မဆံုူး ေမာ္မဆံုး ။ ထမင္းစားလို႕လည္းေကာင္း ။ ကြန္ပ်ဴတာကို တစ္စတစ္စ ပို ခင္တြယ္လာခဲ့တယ္ ။
စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ခ ဲ့တယ္ ။ ကြန္ပ်ဴတာ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္သည့္စိတ္ေတြရင္ထဲမွာ မဆန္႕မျပဲ ။ ထိုစဥ္  တီထြင္ပညာရွင္ၾကီး အက္ဒီဆင္အေၾကာင္း ကို ဖတ္ရေတာ့ အက္ဒီဆင္လို ျဖစ္ခ်င္ျပန္ခဲ့ …။ အိုင္းစတိုင္းအေၾကာင္းကို ဖတ္ရေတာ့ အိုင္းစတိုင္းလို ၾကီး ျဖစ္ခ်င္ျပန္သည္ ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ တီထြင္မႈ ၊ စမ္းသပ္မႈ ၊ ဇြဲ ၊ ထပ္ဖန္တလဲ ၾကိဳးစားမႈ၊ ေအာင္ပြဲခံမႈ ေတြ ျပည့္ေနတဲ့ သိပံသမားဘ၀ကို လုိခ်င္မိခဲ့ ။

သို႕ေပမဲ့ …..

ယခုျဖစ္ေနတာက ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ ။သက္မဲ့ကြန္ပ်ဴတာေတြ နဲ႕ အလုပ္လုပ္ရသည့္သူမဟုတ္ေတာ့ ၊ လူေတြ …သက္ရွိလူေတြ ၊ ေတြးေခၚတတ္ ၊ခံစားခ်က္ေတြအျပည့္ရွိသည့္ လူေတြ နဲ႕ အလုပ္လုပ္ရသည့္ သူျဖစ္လို႕ေနသည္  ။

စမ္းသပ္ၾကည့္မႈေတြ  ၊ ေအာင္ျမင္သြားပါက ေဟးခနဲေအာ္ကာ လက္မေထာင္ မႈေတြ မလုပ္သင့္သည့့္ ဘ၀ ။ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလို ဖန္တီး လို႕မရ ။ စက္ အတက္ေနွးလို႕   ဒုန္းဒုန္း ဒိုင္းဒိုင္း ထု ခြဲ ကာ ေပါက္ကြဲ ျပလို႕မရ ။

သည္အစား လူနာကို ျမင္ရေတာ့ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕မႈ ၊ ထပ္တူ မဟုတ္ေတာင္ လုိက္ပါ၀မ္းနည္းမႈ ၊  အနိဌာရံု ေတြကို သာျမင္ေတြ ရသည္ ့ လူသား တစ္ေယာက္၏ဘ၀ ။ စိတ္သည္ အျမဲတမ္း မလန္း ႏုိင္ေသာ ဘ၀ ။

ေန႕မအားညမနား စိတ္ပါရင္ပါသလို ကြန္ပ်ဴတာေဘးမွာ ထိုင္ကာ အလုပ္လုပ္ရင္လုပ္ ၊ မဟုတ္လည္း ေနာင္ စိတ္ျပန္ပါလာမွ အားမာန္ျပန္ျပည့္၀ မွ အလုပ္ကို ျပန္လုပ္ လုိ႕ရသည့္ ကိစၥလည္းမဟုတ္ပါေခ်။

ကြန္ပ်ဴတာေတြနဲ႕အလုပ္လုပ္ရတုန္းက တိတ္ဆိတ္ျခင္း ၊ ျငိမ္းေအးျခင္း  တုိ႕ကို ရသေလာက္ ၊ လူေတြနဲ႕အလုပ္လုပ္ရေတာ့ စကား မေျပာလုိ႕မရ ၊ တိတ္ဆိတ္ေန၍လည္းမျဖစ္ ေတာ့ ။လူနာေတြ၏ နာက်င္စြာ ေအာ္ညည္းသံ ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေရာဂါက နွိပ္စက္ေတာ့ ေက်ာေကာ့ေအာင္ခံရမႈေတြကို ျမင္တြ႕ရ  ။

ကၽြန္ေတာ္ က လူေတြတိတ္ဆိတ္သည့္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ စက္ပစၥည္းေတြ အျပည့္ ၊ ၀ါယာၾကိဳးေတြ အျပည့္ နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း နႈတ္ဆိတ္စြာ အလုပ္လုပ္ ေနရသည့္ ဘ၀မ်ိဳးကို သေဘာက်သည္ ။ ၀မ္းနည္းစရာမရွိ ၊ စိတ္မေကာင္းစရာလည္း မပါ သည့္ စက္ေတြ…စက္ေတြ။

ခု …..စိတ္မေကာင္းစရာ ၀မ္းနည္းစရာ လူေတြ….လူေတြ ။

ထိုသို႕ထိုသို႕  အေတြးေတြကို  ႏိႈင္းယွဥ္ေတြးရင္း……

ကဲ ဒကာေတာ္သြားၾကရေအာင္ ၊ စက္က ျပဳျပင္လို႕ျပီးသြားျပိ ဆုိေတာ့ မွ ……ငယ္ခ်စ္ကို ခဏေတြ႕ခဲ့ရျပီးမွ ခ်က္ခ်င္းခြဲခြာ ႏႈတ္ဆတ္ခဲ့ရသလို ခံစားမႈမ်ိဳးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို နႈတ္ဆတ္ခဲ့ေလတယ္ ။